Ontwijk me niet

Ik weet het
..het is al zes jaren geleden
dat mijn leven voorgoed veranderde
Van een onbezorgd paradijselijk leven
naar een intens gemis
omdat dat wat mij zo dierbaar was
er nu niet meer is

Vanaf dat moment stond mijn wereld stil…
... alles draaide gewoon door…
Ik moest ook weer verder
maar daar is geen handleiding voor
Want hoe doe je dat, je leven weer oppakken
Vol goede moed opstaan elke dag?
Veel vaker zakt de moed me in de schoenen
En kan ik alleen maar denken
aan die keer dat ik mijn dierbare voor het laatst zag
Ik heb geleerd met vallen en opstaan
Dat hoe hard ik mijn pijn ook wegdruk
Het er toch altijd zal zijn

Verdriet is niet op te bergen in een laatje
om op gepaste tijden weer open te gaan
Dus vergeef me
als ik volschiet in de supermarkt
mijn verdriet er zomaar is

Ook na al die jaren kan het me nog overvallen
dat intense gevoel van gemis
Misschien weet jij dan niet wat je moet zeggen
en ontwijk je mijn verdrietige blik
weet je je geen houding te geven
terwijl ik met de grootste moeite
mijn tranen weer wegslik

Ook al is het jaren geleden
Dat wil niet zeggen dat het verdriet er niet meer is
Ik wil juist zo graag de naam blijven noemen
van degene die ik zo mis
Daarom vraag ik je: laat me weten dat je me ZIET!
Luister naar mijn verhaal of sla een arm om me heen,
maar alsjeblieft, ontwijk me niet..