En dan zijn we al weer twee jaar verder. Soms lijkt die zwarte dag in 2016 heel dichtbij en nog als gisteren, soms lijkt het al veel meer jaren geleden. Het gemis en verdriet blijven. We proberen een positieve invulling te geven aan onze nieuwe realiteit. Dat lukt de ene dag beter dan de andere. Maar gemiddeld houden we ons met z’n drietjes behoorlijk goed overeind.
Begin november hebben we eindelijk het successietraject afgerond bij de notaris. Als de bijbehorende fiscale zaken achter de rug zijn, kunnen we ons hopelijk in 2019 echt meer gaan richten op vooruit kijken in plaats van overeind blijven en overleven. Maar ja, hoe nu verder, dat is dan ook weer een dingetje… Het blijft zo dat hoe beter de dingen gaan, hoe harder het gemis binnen lijkt te komen.
Het jaar 2018 begon helaas met alweer het verlies van meerdere dierbare mensen in korte tijd, wat er behoorlijk heeft ingehakt. Verderop in het jaar heb je dan wel eens zo’n moment van “jeetje, er is deze maand nog niemand dood gegaan zeg…”. Een beetje zwartgallig wordt je er wel van ja.
Gelukkig hebben we aan de andere kant dit jaar weer mogen ervaren dat we veel fijne mensen om ons heen hebben. Natuurlijk de ‘harde kern’ van familie, vrienden, kennissen en buren waar we altijd op kunnen rekenen. Maar ook onverwachte verrassingen van mensen uit het verleden of mooie nieuwe ontmoetingen die je soms weer even troost en nieuwe energie geven. Wat zeker nieuwe energie en plezier geeft zijn de drie (achter)nichtjes en een (achter)neefje die onze familie dit jaar verrijkt hebben. Allemaal te schattig en leuk.
Ik vond het vorig jaar een mooie zin, dus we houden hem er maar in als motto: Het gemis en het verdriet blijven, maar het leven gaat door en wij koesteren onze herinneringen en gaan ook door.
En nog steeds en alweer heel, heel hartelijk bedankt voor jullie medeleven, steun en liefde, op welke manier of in welke vorm dan ook.
Ook namens Claudia en Mark, dikke knuffel!
