Zwager - zo noemden wij elkaar vaak. Dat was niet een loze term of open deur. Daar zat een hele lading onder. Van wederzijds respect en van een hele historie die we samen al deelden, lief en leed. Van de wetenschap om het de rest van ons leven met elkaar te moeten doen en daarbij vinden dat we het best slechter hadden kunnen treffen. Maar ook van kameraadschap en gedeelde levensvisie.

We kwamen zo ongeveer in dezelfde tijd het gezin van onze vrouwen binnen, nu ruim 20 jaar geleden alweer. Dat waren mooie tijden, zouden jouw woorden kunnen zijn. We brachten veel tijd gezamenlijk door. Kerk, JV en aanverwante activiteiten. Met als wekelijkse hoogtepunt het gebakken eitje op zondagavond, gevolgd door een potje toepen, 21-en en nog meer van dat soort verderfelijke spelletjes.

Het waren écht mooie tijden. We hebben ontzettend veel gelachen met z'n vieren. We gingen op vakantie, uit eten en zelfs naar sing-ins. We hadden goede gesprekken en dachten na over de toekomst. En, hoe verassend, voor ons samen was de schoonfamilie een dankbaar en terugkerend gespreksonderwerp. Want als je er allebei van overtuigd bent je in bepaalde aangelegenheden vooral niet te moeten mengen, heb je er natuurlijk wel een mening over…

Op de dag van je begrafenis realiseerde ik me eigenlijk pas echt dat je veel meer voor me betekende dan een zwager. Ik zag je graag, je was mijn partner-in-crime op allerlei familieaangelegenheden, bij concerten of welke verplichtingen er ook nog meer waren. Je was de man van Mieke, die voor mij zo ongeveer hetzelfde voelt als een zusje, jullie waren voor elkaar bestemd en zo belangrijk voor elkaar. Ik denk dat, als ik het nu over mocht doen, ik je niet meer zwager zou noemen, maar schoonbroer. En misschien ook niet. Want ik weet ook wel dat jij me zou aankijken alsof ik gek geworden was.

Hoe dan ook, ik denk aan je. En ik mis je.

Ik ben ook trots op je, hoe je het de afgelopen jaren deed. En ik vind het een eer om je zwager geweest te zijn.

Het ga je goed, en ooit tot ziens.

Nico

Gecondoleerd met het overlijden van Hans. Heel veel sterkte toegewenst.
Hartelijke groet, Dick en Erica van Dijk-Mastenbroek
Veldhuizerweg 15 Lunteren

In de afgelopen week waren we als broers bij pa en ma en haalden we wat herinneringen aan Hans op. Een paar ervan wilden we graag met jullie delen op de dag van de begrafenis. Maar, wie zou hiervoor het woord nemen? Voorheen was dat altijd makkelijk, dat zou Hans doen. Bij dit soort dingen liet Hans zien dat hij niets uit de weg ging. Op die manier was hij, hoewel hij het niet was, voor ons altijd een beetje ‘de grote broer’. En op veel gebieden ons voorbeeld.

Ook was hij altijd ambitieus in zijn studie en zijn werk en in de sport. Hij ging er helemaal voor. Het maximale was vaak niet genoeg. Net als jij, Matthijs, kon je vader zich ergens in vast bijten. Tot de grens. En soms er wel eens overheen.

De grens, dan letterlijk, deed ons denken aan de zomer van een jaar of 15 geleden. We trokken met alle Van Hoorns naar Italië. Op datzelfde moment was er een politieke top in Genua. We waren gewaarschuwd voor extra controles bij de Italiaanse grens. Hans en Mieke zaten bij ons in de auto en wij hadden heel slim onze bagage aan Gert en Cora mee gegeven. Terwijl we in de rij stonden voor de grens kreeg Hans zin om de mannen met macht uit de tent te lokken. Dus: shirtje uit, zonnebril op en zijn paspoort ver weg. Uitdagend kijken. En ja, we moesten stoppen en uitpakken. We werden gecontroleerd maar er was niets en we konden na een minuut weer verder. Doel bereikt, grap geslaagd. Zo herinneren wij ons Hans, altijd in voor een geintje. En… we hoeven niet bang te zijn dat we dit gaan missen, want Joris zal er vast voor zorgen dat we vaker zoiets meemaken.

Ook kon Hans culinair genieten. Er was altijd wel een reden voor een lunch, een hapje eten of een borrel. Nog de laatste kerst kwam hij met het een idee om een groot stuk vlees te braden op de barbecue. Zijn voorkeur ging uit naar chateaubriand uit Kameroen. Het werd een BBQ crown en een picanha, Wat hebben we met elkaar genoten.

We nemen de herinnering mee aan Hans die vol kon houden. Dit is bewezen in de tien jaar van zijn ziekte. Hoe geduldig en moedig hij deze heeft gedragen. Hij hield vol, in alle ups en downs van het ziekteproces. Ook in de studies, werk, gezin en kerk deed hij alles gedisciplineerd en graag goed. Hans stond voor iedereen klaar. We hebben goede gesprekken met hem gehad, die ongedwongen, puur eerlijk en recht uit het hart verliepen. Daarin was hij scherp en prikkelend en wist hij bruggetjes te slaan;. van dagelijkse dingen tot geloofsgesprekken en omgekeerd.

Zomaar een paar van de vele herinneringen. En terwijl we hierover nadenken merken we het gemis. De herinneringen die we nu hebben houden we vast en nemen we mee. We gaan Hans missen. Maar, zoals hij zelf aangaf: we gaan elkaar terug zien, bij het grote feest.

15-9-2018. Wat een memorabele afscheidsdag.

Lieve Mieke, jongens en de verdere familie.
Ik wil jullie een gedachte, die in de afscheidsdienst bij mij naar boven kwam niet onthouden.
De foto van Hans op de kist, voor in de kerk intrigeerde mij.

In de sfeer van de krachtige woorden uit jouw hart en waardering en ervaren wederzijdse liefde, die jij over Hans vertelde; de situatie die jullie achter de rug hebben en het toekomst beeld zonder Hans door jou geschetst. Vooral het contrast, alles mét Hans en alles zónder Hans, nooit meer . . . .
En vervolgens de zeer toepasselijke preek, waarin Hans in de persoon van Jacob om de hals van God hing om Hem de zegen te vragen, die hij ook kreeg.

In dit licht zag ik Hans de gemeente in kijken, naar iedereen persoonlijk, met een blik van: Ik heb mijn doel bereikt. Ik ben waar ik wezen wil. Alle mooie woorden: Dank daar voor, maar dat is niets bij waar ik nu ben. Ik heb het heel goed hier.
Met een glimlachende knipoog nodigde hij ons uit ook dat doel voor onze toekomst na te streven.
Heel liefdevol en heel gunnend.

We beleefden een stralende dag, zowel in ons hart als de zonnestralen, die God hier over liet schijnen.
We wensen jullie Gods kracht en sterkte voor nu en de toekomst.
Een lege plaats blijft achter. Het gemis is en blijft enorm, maar de troost en dat wat Hans in het goede gevoel achter liet is groot. Wie zou hem deze Hemelse ruil willen onthouden. Jaloers makend.
We blijven jullie gedenken en Hans herinneren, in wie hij is en was.

Bijzonder:: Ik heb de zelfde belijdenistekst als Hans meegekregen.
Oom Hans en tante Irene

Hans was voor ons Hansie of Hoornie. Hij hoorde bij onze vriendengroep de Wiekstoters. Een gemêleerde vriendengroep met even zo gemêleerde gespreksonderwerpen; vrouwen, voetbal, God, actualiteiten, face to face of via de app; wij vinden elkaar. Zo ook als we jaarlijks met elkaar een weekend weggaan of met elkaar bij De Haen of elders afspreken. We kennen Hans al heel lang. Sommigen zelfs vanaf de basisschool. We zijn dankbaar om op deze plek en op dit moment met jullie te mogen delen wat voor een fantastische vriend Hans was.


Voordat Hans ziek werd, was het een typische kerel die alles goed voor elkaar had. Opgewerkt tot Register Accountant, getrouwd met Mieke, goede baan, lease auto, aanvoerder bij Telstar. Hans was daarnaast iemand met veel humor, en uitstekend in staat om zich een mening te vormen die hij vervolgens niet onder stoelen of banken stak. Ook over onderwerpen waar hij niets vanaf wist, daar blufte hij zich wel doorheen. Kortom, hij zou wel even de wereld veroveren en de hemel bestormen. Zelfs toen hij na zijn eerste aanvallen in het ziekenhuis weer wakker werd, lachte hij nog en zou hij wel even revanche nemen voor het verloren tennispotje met Jan. In de jaren erna kreeg het CBR er enorm van langs omdat hij niet meer mocht autorijden. Dat was de Hans die nooit opgaf, en niet accepteerde dat het leven misschien anders liep dan hij gepland had.


Maar gaandeweg veranderde hij. Zijn scherpe mening en zijn onderkoelde humor bleven, maar hij schikte zich naar zijn situatie. Ondanks dat hij niet meer kon wat hij eerst kon, klaagde hij niet. De afgelopen jaren waren zwaar voor hem, langzaam verdwenen alle opties die hij nog had om te overleven. Maar zelfs toen duidelijk werd dat er geen mogelijkheden meer waren, werd hij niet boos of gefrustreerd. In plaats daarvan genoot hij intens van de korte tijd die hem nog gegund was. Hij maakte zich om weinig dingen nog druk. ‘Maak je niet druk joh’ of ‘la ma lopuh joh’ zei hij dan met een grijns op zijn gezicht. En dan begon hij weer over Jakob bij de Jabbok. In die zin is Hans voor ons de afgelopen 10 jaar een voorbeeld geworden, om ons niet te druk te maken over allerlei onbelangrijke dingen, de tijd te nemen voor elkaar, en vooral onze vriendschap te vieren. Tot het allerlaatste moment. Wij zijn hem daar ontzettend dankbaar voor. Wij zullen hem nooit vergeten.

De Wiekstoters
Herman van den Berg, Maarten van Brummelen, Paul van Brummelen, Andre de Lange, Marthijn van Leijenhorst, Jan Veldhuizen, Kees Veldhuizen en Hans Veldman