Een brief voor jou Hans*
Lieve Hansie*
Je werd geboren als derde zoon in ons gezin, o wat waren we trots op jou, drie zoons, om trots op te zijn.
Je groeide met vallen en opstaan, gaten in je hoofd en zelfs een keertje een in je knie, voorspoedig op. Een kerel huilt niet zei je altijd als ik stond te bibberen bij alweer een ongelukkige val nadat je een wedstrijdje had gedaan met de hond en de hond natuurlijk gewonnen had. Je kon heel goed leren, zo goed dat je de school waar een ander 3 jaar over deed in een jaar je diploma kreeg. Je kreeg verkering, hield van dat meisje zo veel, je was blij dat ze zwanger was, zo blij dat je, toen ze bijna drie maanden zwanger was leuke sokjes en speeltjes kocht voor jullie nog ongeboren kindje.
Toen ze thuis kwam en zei, ik ben niet meer zwanger, ik heb het weg laten halen was je boos, verdrietig en teleurgesteld, jullie relatie hield toen geen stand, je zei, natuurlijk is ze baas in eigen buik maar het was toch ook mijn kind?
Toen leerde je je vrouw kennen, en toen na 5 jaar jullie dochter* werd geboren stond de wereld op zijn kop vooral omdat je broer een maand ervoor een baby verloren was en je oma was gestorven. Eindelijk na veel verdriet blij nieuws, wat waren we allemaal gelukkig, een mooie meid die haar papa om haar kleine vingertjes wond.
Zeventien maanden mochten we van haar genieten, ineens werd ze ziek en drie uur en tien minuten later was ook zij een engeltje, was ze naar haar neefje en grote oma gegaan, we konden het niet geloven en jij al helemaal niet,
Ook deze relatie hield weer geen stand want je vrouw zag liever je vriend als jou.
Een half jaar lang slofte je door, maar ineens was daar de ommekeer, je werd weer vrolijk, de hele zomer van 2003 was mooi, 1 november was Savannah* precies een jaar overleden, we waren nog met zijn allen bij haar grafje, je had het voor elkaar, haar mooie Nijntjesteen, wat je hebt ontworpen stond er eindelijk, Vanaf die tijd kwam je twee, drie keer per week bij me, op Maanda
