Allerbeste Har,
Ik wil je bedanken voor de fijne momenten die ik met je heb mogen beleven:
Een herinnering uit mijn jeugd:
Jij en Astrid die op vakantie bij ons langs kwamen in Zuid-Frankrijk, waarop jij al snel in het zwembad sprong, je broek even snel naar beneden trok en met blote billen in het zwembad dreef en naar mijn moeder riep: “Kijk Mariette! Een dooie hond!’. Het hele gezelschap brulde het uit van het lachen.
Wat later:
...die keer dat je mij bij mijn eerste woning hebt geholpen met een aantal basale herstelwerkzaamheden. Jij vroeg mij wanneer ik thuis was zodat je wist wanneer je langs kon komen, of eventueel wanneer mijn (toenmalige) vriendin aanwezig zou zijn, waarop ik antwoordde: ‘Ik wil er graag zelf bij zijn Har als je komt, dan kan ik nog wat van je leren.”, waarop jij antwoordde met een ondeugende blik: “Hoezo, vertrouw je me niet?”, waarop ik zei: “Har, ik vertrouw jou wel, maar mijn vriendin niet!”, waarop jij schaterend in lachen uitbarstte!
Tijdens mijn housewarming zat jij op X moment in een hoekje van de tuin in een stoel compleet weggezakt. Voor mij een teken dat ik blijkbaar voldoende fusten bier had ingekocht.
...die keer dat jij het ‘ja-woord’ gaf aan Astrid in het Stadhuis in Haarlem. Onvoorspelbaar en ‘des Har’. De intimi begrijpen wat ik bedoel.
...de vele feesten die ik voor jou, Astrid en je familie heb mogen verzorgen. Alles werd uitbundig en perfect gevierd.
...en tenslotte de vele, vele gezellige uren op de tennisbaan in de Fablo die ik o.a. samen met mijn vader, Hans Rakké en later vaak ook met Astrid op de baan heb doorgebracht. Achteraf altijd een biertje en een ‘jonge’ voor Har.
De laatste keer zag ik je op het schip van Marco en Bianca en genoot je zichtbaar van alles wat er om je heen gebeurde, op een manier waarop dat voor jou op dat moment alleen nog maar mogelijk was: dezelfde gulle lach, instemmend knikken, maar helaas zonder de (soms ietwat sterke) verhalen zoals je deze vroeger had.
Har, ontzettend fijne man, bedankt voor alles, het ga je goed.
Patrick Jorna
