Beste Marjan,
wat een droevig nieuws. Harry was altijd opgewekt en erg betrokken. Dankzij zijn inzet verliepen veel evenementen op school gesmeerd, zoals bijvoorbeeld onze examenstunt.
Gecondoleerd en heel veel sterkte voor jou en je familie.

‘Hé krullenbol’ wat zal ik die uitspraak missen! De kritische noot, de oprechte interesse, soms wat stuurs maar altijd eerlijk! ❤️

Verdrietig dit nieuws te horen. Ik heb als leerling niets anders dan mooie en warme herinneringen. Eigenlijk best bijzonder hoe hij zo positief sfeer bepalend heeft kunnen zijn voor duizenden leerlingen! En af en toe een strenge blik met zijn robuuste uitstraling met baard :-)
Sterkte!

Lieve familie,
Gerda, kinderen van Harry Marjan en Martijn en Coen, kleinkinderen Kris en Luuk.
Wij zijn geschokt en verdrietig bij het overlijden van jullie vader en grootvader
en onze dierbare conciërge – ik spreek liever niet van oud-concierge, want Harry bleef betrokken bij de school, tot op het laatst, een maand geleden, toen hij – bijna niet meer in staat om te lopen –de school, zijn school, bezocht om afscheid te nemen van vertrekkende collega’s.
Graag wil ik stilstaan bij het leven en werken van Harry en daarbij ook spreken namens de oud-rectores Kees Groenhart, René van Splunteren, Wim Passtoors en Hans van Niekerk
Als opvolger van de geliefde Henk Wenderhold zochten wij, Kees Groenhart en ik, iemand die a) in de conciergewoning wilde wonen, b) handvaardig was en c) ook nog met leerlingen en personeel zou kunnen omgaan.
Het eerste hebben jullie geweten: het huis oogde aan de buitenkant mooi, maar je stookte voor de buitenlucht en de huur was hoog. Waar Harry misschien niet op gerekend had, was dat hij door naast de school te wonen er een baan bij had: ’s avonds en in weekends parkeerterrein afsluiten, verkeerd gestalde fietsen verplaatsen, buiten schooltijd vergeten spullen uit school laten ophalen, goede contacten met buurtbewoners onderhouden – hetgeen nuttig bleek bij overlast van leerlingen.
Daar kwam bij dat Harry elke woensdagavond de Alkmaarse Oratorium Vereniging in de aula ontving. Ook zorgde hij voor koffie en thee als ’s avonds in school cursussen voor ouders gegeven werden.
Dat Harry vaardig met hand en gereedschap was, daarvan heeft menigeen in en buiten school geprofiteerd: hij verbouwde het handvaardigheidslokaal tot technieklokaal,, repareerde in vakanties massa’s stoelen, plakte fietsbandjes van leerlingen en docenten, verleende op deskundige wijze EHBO-zorg, Als voormalig voorman in de Bouw was Harry steun en toeverlaat van mij en Wim tijdens de twee grote verbouwingen. Droeg uitstekende ideeën en oplossingen aan, waardoor best wat verbeteringen in het oorspronkelijke concept werden aangebracht. Soms moest hij hoofdschuddend toezien op verkeerde oplossingen die bouwvakkers aandroegen- zo werden bij het herstel van door de brand geruïneerde aula, de knikspanten, die te hoog uitkwamen “afgetopt”, wat de constructie verzwakte.”Ze hadden de spanten toch simpel een beetje kunnen laten zakken”, mopperde Harry.
Het derde aspect in ons sollicitatiegesprek was: zou Harry wel goed kunnen omgaan met leerlingen en personeel?
Nou wis en waarachtig! Met ieder kon Harry uitstekend overweg! Harry was, wat je noemt, sociaalvaardig, onderhield niet alleen goede contacten met de buurt (al genoemd), met leveranciers, schoonmakers, onderhoudsbedrijven, maar kon ook uitstekend opschieten met zowel leerlingen als collega’s. Was opmerkzaam, zag álles, ook als mensen het moeilijk hadden. Was recht door zee, je wist precies wat je aan hem had, was zacht en liefdevol als het nodig was, maar kon ook kon zo nodig hard zijn. Hij trad tactisch, onverschrokken en efficiënt op bij de komst van illegale bezoekers, bijv. leerlingen van een andere school die kwamen stelen, herrie of mot wilde maken of iemand zochten. Hij herkende ze direct en greep dan doeltreffend in zonder problemen te veroorzaken. Harry was voor niets of iemand bang.
Harry was een vraagbaak voor iedereen, ouders, leraren, leerlingen, schoolleiding, maar duidelijk iemand met een eigen mening en recht voor zijn raap.
Eén episode wil ik nog noemen:
Op 13 april 1999 werd René van Splinteren door Harry uit zijn bed gebeld: ‘Als ik jou was, zou ik nú komen; de vlammen komen het dak uit!’. De aula stond in brand en de brandweer kon nét voorkomen dat de brand naar het hoofdgebouw oversloeg. In de periode van herstel heeft Harry heel veel gedaan voor de school. Was behulpzaan bij het afhandelen van de schade, zorgde ervoor dat de leerlingen zo min mogelijk last hadden van de situatie, en dat de tijdelijke plek in een leegstaande basisschool ingericht werd (waarbij hij het grandioze idee kreeg Henk Wenderhold tijdelijk te laten terugkeren als hulpconciërge, zodat ieder zich daar onmiddellijk thuisvoelde!).
Harry bleef na zijn pensionering bij de school betrokken, hij was zozeer aan de school verknocht dat hij de familie eraan verbond: zijn zoon Coen kreeg hij zover dat die hem op school opvolgde.
Uiteindelijk heeft Waldenström hem gedwongen de school en alles los te laten,
Als ik tijdens mijn werkzame leven de school binnen kwam en Harry mij begroette begon mijn dag goed: je hoefde hem alleen maar aan te kijken en chagrijn verdween. Nadien – ik bezocht de school niet vaak – maar als ik langskwam zocht ik altijd eerst Harry op, ik wilde hem zien! “Wees welkom”, straalde hij uit. Net als de treffende foto op de rouwkaart. Hij maakte mij blij en dat zal hij blijven doen, want die foto staat op mijn bureau.
Harry, rust in vrede!

Ik schrok erg van het bericht in de krant dat Harry is overleden, nu kan ik hem niet meer zo voorbij zien fietsen of lopen. Harry herinner ik me als een bezige bij, erg betrokken bij de school ookal had hij het stokje doorgegeven. Ik ben lang jullie overburen geweest, ik kan me nog goed voor de geest halen dat we er net kwamen wonen en het ons gelukt was om onszelf buiten te sluiten, ook met de sleutel kwamen we er niet meer in. Harry had vaak voor alles een idee als mogelijkheid en kwam snel weer aangelopen om de hele deur er maar uit te halen. Waar ik geen benul had hoe zoiets aan te pakken had Harry dat wel!
Veel te vroeg is jullie vader en echtgenoot van de aardbodem vertrokken,
Ik wens jullie heel veel sterkte met dit verlies,
Veel liefs van Pam en Rene

Beste Gerda, Marjan en Coen,

Ik voldoe graag aan de mogelijkheid zoals geboden in de advertentie om een paar herinneringen aan Harry op te halen. Ik heb deze tekst overigens ook aan Hans Dompeling gestuurd, omdat hij mij vroeg om input voor zijn speech. Het kan dus zijn dat er dubbelingen plaatsvinden, maar ik ga ervan uit dat jullie dat niet erg vinden.

Harry hield er niet van om stil op zijn plek als conciërge te zitten. Het liefst liep hij door het gebouw om alles in de gaten te houden en te kijken of alles naar wens verliep. Daarom heb ik al snel besloten dat hij een draadloze telefoon kreeg, waardoor de school steeds bereikbaar was, ook als hij zijn ronde maakte. Het gebouw ging hem zeer ter harte. Wat mij het meest bijstaat is de nacht van 13 april 1999 toen ik midden in de nacht uit mijn bed gebeld werd en de mededeling van Harry kort en bondig was: ‘Als ik jou was, zou ik nu maar komen; de vlammen komen het dak uit!’
In de periode daarna heeft Harry heel veel gedaan voor de school. Niet alleen het afhandelen van de schade, het weer zorgen dat de leerlingen zo min mogelijk last hadden van de situatie, maar ook het inrichten van de tijdelijke plek in een leegstaande basisschool (waarbij hij ervoor zorgde dat Henk Wenderholt tijdelijk terug kon keren als hulp conciërge) was hem op het lijf geschreven. Toen we daarna de besprekingen voerden met de architect en de aannemer, kon hij vanuit zijn expertise uit de bouw steeds goede adviezen aan de schoolleiding geven en heeft hij daardoor voor best wat verbeteringen in het oorspronkelijk concept gezorgd.
Gedurende een aantal jaren heb ik ’s avonds Latijn voor ouders gegeven. Harry zorgde altijd voor de koffie voor de deelnemers, hetgeen zeer op prijs werd gesteld.
Door zijn hobby als motorrijder was hij ook goed op de hoogte van wat er in Alkmaar gebeurde en sprak hij veel mensen.
Af en toe kwam ik hem na mijn en zijn vertrek nog tegen bij de kapper aan de overkant of in de binnenstad. Altijd was er tijd voor een praatje en ook dan bleek dat zijn betrokkenheid bij de school er nog steeds was.
Het feit dat de binnentuin naar hem genoemd is, is terecht. Ik denk dat we de komende jaren nog regelmatig aan hem zullen denken en verwachten dat hij zo weer komt binnenlopen; zozeer zijn Harry en de school een eeuwige combinatie.

Het spreekt uiteraard vanzelf dat ik ook namens Beeke spreek als ik jullie heel veel sterkte toewens de komende tijd om dit verlies te verwerken.
Het allerbeste gewenst en ongetwijfeld tot ziens,

René

Tijdens mijn middelbare schooltijd heb ik veel docenten zien komen en gaan maar Harry was er altijd. Altijd correct en betrouwbaar. Je wist bij Harry dan ook altijd precies waar je aan toe was.
10 jaar geleden was ik in de buurt en heeft hij me het nieuwe gedeelte van de school nog eens laten zien en daar nam hij alle tijd voor. Volgens mij was het een vakantieweek en deed hij wat klusjes, maar hij vond dat ook gewoon mooi om te doen. Echt een mooie kerel.
Iedereen veel sterkte met dit verlies. Ik zal hem niet vergeten.

Lieve Harry,
Ik heb je nog uitgenodigd voor onze pensionado’s dag begin juli. Heel stoer dat je bent gekomen. Helaas heb ik je niet meer kunnen spreken die dag. Het doet me pijn dat je zo weinig van je pensioen hebt kunnen genieten. Terugkijkend ben je een steun en toeverlaat geweest op school. Ik ben er trots op je als collega gehad te hebben op het Murmellius.
Gerda, je bent nu net als ik weduwe, dat is moeilijk, maar ik weet dat je sterk bent. Marian, mijn oud-leerlinge, je verliest een prachtige opa voor je kinderen. En Coen, je verliest een sterke vader en voorbeeld.
Sterkte, Harry was een lief en gewaardeerd mens.