De telefoon gaat: Suuus… hoe gaat ie?
Daar begon Henk altijd mee als hij me belde. En we belde heel vaak.
En dan zei ik goed Bulo en met jou?
De laatste tijd zei hij steeds vaker, ik voel me ziek…, zoooo ziek.

En daar kwam de stortvloed wat er allemaal mis was.
Dat was dan weer een slechte dag of dagen.
Eet je wel goed zei ik dan en rust je wel genoeg. Ga naar de dokter!
Jawel hoor, dat doe ik zei Henk dan en begon hij gauw over iets anders.

Je weet nooit wat ik nu weer heb meegemaakt.
En dan kwamen de verhalen van vroeger en nu.
Verhalen uit de kroegen, La Balance, De Doedel, De 7e hemel enz.
Hij kon daar smakelijk om lachen en ook verdrietig over wat mensen hem vertelde.

Feestjes daar was Henk niet zo van, begrafenissen vond hij belangrijk.
Hij ging alleen naar feestje als hij niets kon bedenken om er onderuit te komen.
Begrafenissen van kennissen en vrienden daar ging hij genodigd en ongenodigd altijd naar toe.
En daarna zei hij daarna steevast: niemand hoeft op mijn begrafenis te komen. Welneeee!

Wie kent Henk Bulo niet, de hele stad kent Henk Bulo en Henk de hele stad.
Dė barman van de stad heeft menig drankje geschonken en gedronken!
Altijd een praatje, een lief woordje, een appje, een mailtje, een geintje of een belletje.
Een markante, eigenzinnige, empathische, lieve man en voor heel mensen een goede vriend.

En nu Henk eeuwig slapen. Je wilde niet meer wakker worden.
Geen pijn meer, geen paniek en nooit meer benauwd.
Lieve Henk je bent en blijft altijd mijn vriend. Fijn dat je in mijn leven was. Slaap zacht!
De telefoon gaat niet meer. Suuuus hoe gaat ie?

XXX