Lieve Henk,
Wat een lange reis heb ik met je mogen maken. Van het moment dat ik, in 1984, rond mijn 27e een praktijk begon op de Weteringschans en jij mij begeleidde, tot een paar jaar geleden toen we bij elkaar in de buurt waren gaan wonen. Jij bleef ons nog helpen, tot je te moe werd. Een kleine vijfendertig jaar..
Ik herinner me veel van jou. 'Even naar de overkant'... De grote vellen papier die jij met potlood had volgeschreven, je nuchtere, soms sceptische commentaren en altijd je bereidwilligheid om een weg te vinden in de wirwar van regels. We woonden tegenover elkaar op de Weteringschans en we deelden onze verhalen. Jij was een intens levend mens, van buiten rustig, van binnen in brand. Altijd in gevecht met je eigen demonen, altijd weer stappen makend in de richting van de Henk die je wilde worden.
Je ging me voor op veel gebieden, bijvoorbeeld in je keuze van auto's. Jij een Mitsubishi Outlander, ik een paar jaar later ook een. Jij glimlachte, want je was alweer een stap verder met je Nexo Waterstof auto. Jij een moestuin, ik een paar jaar later ook een moestuin.
Nu ga je me weer voor: over de drempel naar de dood. Je blijft altijd in mijn hart en ik verwacht je te mogen begroeten, in het licht, als ik je weer achterna kom.
In liefde en dankbaarheid,
Manfred