In Spanje leerden we elkaar kennen. Bij het WK voetbal in 1982. Henk was daar voor de Persunie, ik voor het ANP. Bij een van die verschrikkelijk slechte wedstrijden van Italië in de eerste ronde. Tot onze verbazing werden de Italianen dat jaar wereldkampioen. We spraken over voetbal en journalistiek. En andere zaken.
Jarenlang troffen we elkaar hoegenaamd niet. In 2015 was er plotseling contact. We waren beiden benaderd om iets te doen voor NVJ +, de afdeling senioren van de vakbond voor journalisten. Het ging om een mentorenproject. ,,Wageman“, klonk het aan de kant van de lijn zelfverzekerd. We spraken over voetbal en journalistiek en wat erna 1982 was gebeurd. Pakten de draad na 33 jaar moeiteloos en zonder aarzeling op. Dat gebeurt niet zo vaak.
Henk werd bestuurslid en later voorzitter van de NVJ+. Ons project liep op niets uit. Een jaar geleden meldde Henk zich af voor zijn eerste algemene vergadering als voorzitter. ,,Mijn gezondheid zit niet mee”, mailde hij me in mei. ,,Als alles weer goed is, zal ik eens bellen om koffie te drinken. “
Ik wens familie en vrienden veel sterkte.

Gecondoleerd met het verlies van Henk.
Het was een mooie dienst en we wensen jullie allen veel sterkte toe.
Jan en Alie Bruinsma

Bij jou moet ik mijn eerste verhaal schrijven. Ik heb je leren kennen als een heel prettig persoon. Een paar jaar geleden sprak ik je nog even, altijd in voor een praatje.
Wens de familie heel veel sterkte. Henk bedankt.

Bart Nijstad

´Wageman´, klonk het bijna zingend als Henk de telefoon opnam. Geen voornaam, Wageman volstond, ook toen Sander al enige tijd op de redactie rondzwierf. Dankzij Henk, destijds chef sport, heb ik mijn eerste serieuze schreden gemaakt binnen de journalistiek door mij aan te nemen als medewerker op de sportredactie.
Na enige omzwervingen kwam ik Henk een paar jaar later opnieuw tegen als collega op de regioredactie. Een vriendelijke, zachtaardige man en een icoon van de Zwolse, zoveel was me wel duidelijk.

Toch is Henk voor mij vooral de vader van Sander, de jongen in wie hij het journalistieke hart succesvol heeft doorgegeven. In die hoedanigheid is Henk een heel bijzondere man, getuige het respect en de liefde waarmee Sander over zijn vader vertelt. Samen hebben jullie veel leuke dingen ondernomen.
Ik wens Sander, Ilse, de kinderen en de overige familie en naasten heel veel sterkte toe met het verwerken van dit enorme verlies.

Henk Wageman. Hij gaf me in de jaren tachtig van de vorige eeuw een geweldige kans. Hij liet me kennismaken met het werken op een redactie, als medewerker op de sportredactie van de Zwolse Courant, in een tijd dat journalisten hun teksten nog schreven op een typemachine. In een tijd waarin teksten met de hand van zetaanwijzingen werden voorzien. Ik was nog geen 20 jaar, toen ik op een zondagavond mijn debuut maakte. Henk gaf me vertrouwen, want hij liet me die avond gelijk teksten bewerken van één van de meest bekende Zwolse free lance verslaggevers. Daar bleef het niet bij. Ik durfde bij Henk met voorstellen voor verhalen te komen. Ik vroeg of ik op pad mocht en die mogelijkheden werden me geboden. Ik schreef destijds veel over paardensport en via Henk belandde ik onder meer op het befaamde Indoor Meppel. Geweldige tijd. Want zo leerde ik ook om te improviseren. Ik had destijds nog geen rijbewijs en het concours in Meppel was vaak pas diep in de nacht afgelopen. Van openbaar vervoer was op dat tijdstip geen sprake meer, zodat ik wel was gedwongen om zelf iets te regelen om weer thuis te komen.
Henk was voor mij een voorbeeld in de journalistiek. En ook als mens, ik herinner me Henk als een super vriendelijke kerel. Kort en goed, Henk was voor mij een motivator om een baan als sportjournalist na te streven. Dat lukte me niet bij de Zwolse waar ik in 1985 in vaste dienst was begonnen op de stadsredactie, maar door vervolgens over te stappen naar het Deventer Dagblad kwam ik toch op een sportredactie. Jammer genoeg hadden we daarna weinig contact meer, maar wel kreeg ik via Persunie en GPD zijn verhalen nog onder ogen.
Het is heel verdrietig dat Henk zo ziek geworden en dat we nu afscheid van hem moeten nemen. Misschien is het een troost te weten dat er mensen zijn die met heel veel plezier terugdenken aan de tijd dat ze met Henk hebben samengewerkt. Natuurlijk wens ik iedereen die van Henk hield (en nog houdt) en dicht bij hem stond, heel veel sterkte toe.
Tom van den Berg, redactie Twentsche Courant Tubantia

We herinneren je als een innemende, energieke en stralende (schoon)vader op de bruiloft van Sander en Ilse. Van de verhalen weten we dat je een enorm betrokken (schoon)vader en lieve opa was. Wat hadden we graag gezien dat je jouw liefde zoveel langer had kunnen delen met Sander, Ilse, Juul en Morris...
Eric en Karin

Wies, kinderen, kleinkinderen, familie en vrienden gecondoleerd met het verlies van Henk. Wij wensen jullie veel sterkte, liefde en kracht toe in deze moeilijke tijd.
Jaap, Janine en Bjor