Een boom van een kerel is geveld
Herman Reurink . Een boom van een kerel. IJzersterk. In twee dagen geveld .
Ik noem die boom, omdat we zeven jaren geleden namens de school nog bijdroegen aan het millenniumbos in Fluitenberg. Herman plantte het jonge boompje namens de school Terra Mbo Meppel stevig in de grond . En nu , als een twijgje , brak de sterkste man van de school. Ilse zei als een pluisje in de wind. Even blazen . Weg.
Dat komt aan bij alle collega’s van Terra . Niet alleen bij zijn directe collega’s op de school, maar bij alle mensen die hem hebben gekend. Als je bijna twee decennia voor Terra hebt gewerkt dan kennen veel meer mensen je. Hij had net nog de open dagen meegedraaid. Hij zou het maandag wel weer even rechtzetten. Maar maandag meldde hij zich ziek. Een griepje, dacht hij.
Herman Reurink is op de school sinds het bestaan van de opleiding loonwerk. Dan gaan we terug naar 2001. Toen kwam er een gloednieuwe opleiding bij . Hij zorgde vanaf zijn verschijnen in de zomer voor reuring in de werkplaats. Herman maakte er een echte trekker- en landbouwwerktuigenplaats van . De ploeg werd nagekeken, landbouwwerktuigen gepoetst , gebruikt of gesmeerd, de machines draaiden en de trekkers ronkten. Fendt , Deutz, Case en New Holland. Het blauw van New Holland .
Als je Herman ziet, zie je Blauw en Groen.
Je ziet dan een gloednieuwe , joekel van een New Holland met Herman erin , vertellend over vermogen, GSM , hendels en techniek rijdend over de groene velden. Herman voert het werk uit. Prachtig.
Dankzij Herman kwam er ineens een mooie opleiding bij. Leven in de brouwerij.
Een man met kennis van het veld en een man met praktijkervaring.
Hij bracht zijn goedmoedigheid mee, zijn duidelijke taal die iedereen begreep. Hij hield niet van papier en de daarbij horende ambtenarij, maar begreep er de noodzaak wel van. Herman was praktisch ingesteld , stuurde studenten op pad , gaf ze vertrouwen en verantwoordelijkheid op school en juist daarbuiten , in de regio.
‘ Maar kan dat wel, Herman? ‘ ‘ Dat kan wel , Die jongens krijgen toch op de bedrijven ook veel verantwoordelijkheid. Die jongens hebben tienduizenden Euro’s onder hun gat. Dat weten ze wel. ‘
Samenwerken en de student zelfstandig maken . Dat was zijn doel .
Zo legde hij contacten met grote loonbedrijven , met Theo de Gorter, met de familie Pomper . En met tal van loonbedrijven waaronder het loonbedrijf van Jaap Jansen en zijn zoon uit Tiendeveen dat hij altijd apart noemde, en met gemeentes. Hij deed bij Jansen zaken aan de keukentafel , zei hij en hij bedoelde dan ook weleens zaken aan de privébar van het bedrijf. Biertje erbij. Hij was er niet vies van en hij hield van gezelligheid. Maar hij zorgde wel voor de mogelijkheid van praktijkdagen op die bedrijven. Na de dagen op het loonbedrijf willen de leerlingen liever niet meer naar school, schreef Herman. Dat was de andere kant.
Herman hielp met het opzetten van de sectoradviesraad en die bijeenkomsten waren op school en op de bedrijven ‘s avonds. Meestal in de winter en afstand maakte Herman niks uit. We kwamen dan bij Handelsonderneming, loon en grondverzetbedrijf ten Hove in Kamperveen en bespraken de stand van zaken in onderwijs en bedrijfsleven tot 23.00 uur en dan dacht je naar huis te kunnen gaan en dan moest Herman nog trekkers kijken. Ten Hove heeft net als Jansen tientallen trekkers . Er kwam geen eind aan. Hartje winter, steenkoud en nacht en dan trekkers kijken . Rij na rij. ‘ Mooi he, ‘ zei Herman dan . ‘ Prachtig , Herman! ‘
Herman was een aanpakker , een durfal. De man die de school naar buiten toe wilde laten zien en dat ook deed. Een man met contacten met de brancheorganisatie. Daar moeten we bij zijn en dan gingen we op bezoek bij Cumela. Of Cumela kwam in de persoon van Dick Klop vaak bij ons op school. Herman wilde erkenning . Niet voor zichzelf , maar voor de studenten en voor de loonwerkopleidingen. Hij praatte graag mee over onderwerpen waarin hij thuis was.
Hij deed nuttig werk in de regio van zijn woonomgeving en hij haalde weleens de pers. Hij stond achter nieuwe ontwikkelingen , betere toetsing en daarbij verwoordde hij wat er geleerd moest worden . Hij was een voorstander van veilige omgang met grote trekkers en landbouwvoertuigen en initieerde en ondersteunde veilig rijden op de trekker projecten van regioleren . Hij zorgde ervoor dat we met proefgebieden konden werken bij particulieren en bij de gemeente. Hij was pleitbezorger van de trekkersimulator en trok aan de kar van de Terra Trekkerrijschool.
Herman nam veel hooi op de vork en soms denk ik dat dat wel eens te veel was, want buiten de school om was er ook nog werk. Het was geen echte vakantieganger. Dat pastte niet zo in zijn aard . Werk is een zinvolle invulling van tijd. Dat had hij nodig. Hij laat zijn vrouw Anneleen en zijn dochter Christina ineens achter. Onverwacht en ongewild. Hen wensen we alle sterkte voor nu en in de komende tijd. Herman mocht maar 58 jaar oud worden.
