Lieve Hielke, ik heb je ruim 40 jaar geleden leren kennen als de rustige, vriendelijke en vrolijke vriend (later echtgenoot) van mijn zus. In de jaren na onze eerste kennismaking werden er allerlei schroefjes en boutjes aan je toegevoegd: je werd mijn bionische zwager. De beperkingen en de pijn die al die operaties met zich meebrachten weerhielden je niet om enorm van het leven te genieten. Jij en ik deelden onze passie voor de fotografie en hebben er zelfs even aan gedacht om samen een online fotografiebedrijfje op te richten. Aan het starten van zo’n bedrijfje bleken allerlei nadelige financiële en bureaucratische haken en ogen te hangen, dus dat is niet doorgegaan, maar ik zag het altijd nog als een optie voor als je de pensioenleeftijd had behaald. Maar die gezegende leeftijd heb je niet mogen bereiken. Voor onze familie ben je in het afgelopen half jaar enorm belangrijk geweest. Jij was onze rots in de branding in een heel turbulente periode, waarin we allemaal om dreigden te vallen. Jij viel niet om. Jij was de reddingsboei die we allemaal zo hard nodig hadden. Ik hoop dat je hebt geweten hoe dankbaar ik je daarvoor ben. Lieve Hielke, ik ga je enorm missen. Ik mis je nu al.
