Lieve Hugo.

Het heeft me/ons even gekost om te reageren op je onverwachte overlijden.
We waren compleet uit het veld geslagen.

We leerden mekaar een jaar of negen geleden kennen. We werkten allebei voor een woningcorporatie. Er was een landelijk overleg. We bleken dingen gemeen te hebben: allebei nogal intelligent, direct en koppig, niet altijd even diplomatiek.

Maar er was meer. We raakten bevriend. We zagen samen “roadmovies”, waaronder “On the Road” en films van Kaurismäki. Het reizen zat ons allebei in het bloed.

We gingen samen naar natuurreservaat “De Groene Jonker”, ik met m’n telescoop, jij met je camera.
Allebei kijkend, nieuwsgierig, enthousiast, genietend. En samen naar de kroeg.

Jij met je tomeloze energie, niet bij te houden. Wat had ik een bewondering voor je, voor je daadkracht. Vorig jaar nog een academische studie afgerond! Ik wat ouder en bedachtzamer, maar toch ook af en toe fel. Knallen kon het af en toe ook wel, maar altijd met wederzijds respect.

Ongeveer een jaar geleden vormden jij, Leo en ik een driemanschap: “Stammtisch Blend One’, hier om de hoek in Voorburg, compleet met een groepsapp. Zoals je aan kwam lopen, big smile, je had er altijd zin in!
Drie levensgenieters bij mekaar. Samen aan het bier of de wijn, samen eten.
Met Leo als de meest relaxte erbij, de bijna perfecte combinatie.
We zullen je steeds weer zien komen aanlopen… In onze herinnering.
De gesprekken waren altijd interessant. Het ging over alles: Big Data (een van je favoriete onderwerpen!), politiek, maatschappij, de wereld, het klimaat. Maar ook over muziek, film en theater. Voetbal vond je niks, maar dit terzijde. Af en toe ging het natuurlijk ook over vrouwen. Soms was Heleen erbij, dan waren we een viermensschap, maar de gesprekken waren niet zoveel anders.

Bij de condoleance sprak ik Heleen, Satu, Carla, Leon, Ismo en Illka. Dat was goed. Ismo had ik al eens ontmoet, erg leuk. We wensen jullie heel veel sterkte!

Begrijpen kunnen we het nog steeds niet. Misschien wel nooit, hoewel de contouren ons iets duidelijker worden.

De “Stammtisch” bestaat nu nog maar uit twee. Altijd zal er een lege plek zijn. Elke keer zullen we aan je denken. We hebben allebei de afscheidsbijeenkomst gevolgd via Livestream. We zijn er kapot van en we missen je!

Rust zacht, lieve Hugo!

Wybe en Leo, "Stammtisch Blend One"
Voorburg

Met schrik ontving ik het verdrietige bericht dat Hugo is overleden. Ik heb Hugo leren kennen op de Hogeschool Rotterdam als een vriendelijke en oprechte man met een sterke eigenstandigheid. Hij stond voor zijn visie op mens en wereld. Je wist wat je aan hem had. Die uitgesprokenheid vond ik een grote kracht. Hij had een groot hart voor het onderwijs. Op de Master Leren en Innoveren was hij een trouw lid van het leerteam. Op bescheiden wijze wist hij aan de goede sfeer bij te dragen. Ik mocht hem graag. Ik wens familie en vrienden alle kracht bij het verlies van Hugo. Bartel Standaar

Hugo is in de laatste jaren van de vorige eeuw redacteur geweest van het ledenblad Aviisi van de Vereniging Nederland Finland. We hebben hem toen leren kennen als een betrokken man. We zijn hem uit het oog verloren, maar niet uit onze gedachten.
We wensen zijn zoons en vrienden heel veel sterkte met het verwerken van het plotselinge verlies.

Het bestuur van de Vereniging Nederland-Finland.

De laatste jaren heb ik Hugo niet meer gesproken, maar via Facebook zag ik waar hij mee bezig was, waar hij met of zonder zijn kinderen heen was gegaan, had gegeten enz.
Het bericht over zijn plotselinge overlijden deed me schrikken. Ik ken Hugo vanuit de tijd dat hij in Zeist woonde en bezig was om Fins te leren. Een groot deel van zijn hart lag in Finland. Het land van de weemoedige tango's. Ik begrijp dat zijn weemoedigheid zwaarmoedigheid is geworden. Dat was uit zijn posts niet af te lezen.
Ik wens zijn zoons en andere vrienden die hem van nabij hebben gekend, veel sterkte met het verwerken van die verlies van een vader en vriend.
Gerard Rijerse.

Ach Hugo,
Samen op de helpdesk bij Adlib. Uiterst betrouwbaar, harde werker. Goed afspraken mee te maken. Fijne collega.
Ik herinner me dat je kwaad kon worden op zoiets als dat je in Nederland niet zomaar het bos in mocht om bessen te plukken. In Finland mocht dat wel ;)
Ik wens je vrouw en kinderen sterkte toe met de tijd die komen gaat. Het gemis en de leegte nu je er niet meer bent. Fijn dat deze plek gemaakt is voor jou en voor hen en voor mij. Zodat ik je nog even “dag” kan zeggen, ook al ben je al even dood.
Dag Hugo! Vaarwel!

Met schrik las ik net dat Hugo er niet meer is. We kenden elkaar via Adlib, en dat is alweer jaren geleden. We hebben altijd contact gehouden via social media, en zo leerde ik zijn muziekliefde kennen, en hoe trots hij was op zijn zonen.
Ik wens hun, en alle familie en vrienden, collega's, heel veel sterkte!

xx Hannah Haagsman

Beste Hugo,
Vandaag het verschrikkelijke nieuws gekregen. Met veel respect heb ik jouw een aantal keer je eigen keuzes zien maken. Je wist wat het beste voor jou was. Heb je nu weer de beste keuze gemaakt? Ik kan het niet meer zoals de vorige keren aan je vragen. Ik wens je kinderen veel goede herinneringen en veel sterkte met het verlies van zo'n talentvolle en vriendelijke vader.
Een collega van Hogeschool Rotterdam, Marie-José

Sinds enkele jaren verzorgde Hugo allerlei ICT-workshops voor volwassenen bij de Volksuniversiteit Den Haag. Wij hebben hem leren kennen als een gedreven, bruisende, enthousiaste docent met een gedegen kennis van zaken. Het was een enorme schok te horen dat Hugo plotseling is overleden.
Wij wensen de nabestaanden veel sterkte met het verwerken van dit verlies.

Namens bestuur en medewerkers Volksuniversiteit Den Haag,
Mark Vermin, directeur