Een doffe dreun. Het telefonische bericht van buurvrouw Maria dat Huib is overleden. Het is onwerkelijk en het doet pijn. Ik wandel na het onheilsbericht met ons gezin in de Franse Alpen. Loop een kapel in hoog in de bergen. Bedank Huib daar voor de geweldige samenwerking, het vertrouwen, de jarenlange vriendschap.
Onze wegen kruisen elkaar al 23 jaar. Vanaf het moment dat ik in 1998 bij Biologica ging werken. Ria Beckers was voorzitter van deze brancheorganisatie voor de biologische landbouw, Huib was voorzitter van wat toen de Federatie van Biologische boeren heette en ik werd directeur.
Bestuursvergaderingen duurden op ons adres op de Nieuwegracht in Utrecht soms tot middernacht. Alle denkbare onderwerpen werden daar besproken tussen de boeren, handel, retail en maatschappelijke organisaties aan de grote ronde tafel. Rond 23.00 uur begonnen Huib en andere aanwezige boeren -die dan soms al zo’n 12 uur in touw waren - in te dommelen om weer op te veren bij de onderwerpen die er voor hen toe deden. Of bij de rondvraag waar ineens door biodynamisch boer Rutger Murray ter sprake werd gebracht of een bepaald middel in de aardbeienteelt toch niet moest worden toegestaan. Ria had haar handen er vol aan.
Huib liep na afloop van de vergadering meestal mee om de mokken - ja altijd grote mokken - naar de keuken te brengen. Hoe vond je de vergadering, hoe zullen we dit of dat oplossen? Het komt wel goed………….slaap lekker. Huib was een bouwer. Hij vond zichzelf geen echte bestuurder, maar werd door de achterban telkens naar voren geschoven, omdat iedereen wist dat ze van Huib aankonden en omdat hij tegenstellingen kon overbruggen.
De driehoek met Ria werkte voortreffelijk. Huib en ik waren stille bewonderaars van Ria en hadden veel respect voor elkaar. Als Huib iets anders over een onderwerp dacht zei hij: ‘Oh ja zie jij dat zo? Ik ziet dat toch anders’ Huib zei ziet in plaats van zie. En vaak was dat anders zien, dan vooral optimistischer, geef het tijd, dan het komt wel goed. Het werd nooit op een vervelende manier persoonlijk. Huib was vredelievend en ontwapenend. We waren maatjes, die elkaar hielpen in de tijd dat de biologische sector nog zoals Ria Beckers dat op een congres typeerde ‘ een peuter in het drukke verkeer’ was. Of misschien was het stiekem al een soort biodynamische kabouter….
Huib genoot van het leven. Hoe is het Huib? ‘Kan niet beter’ antwoordde hij meestal. Hij vertelde een paar weken geleden nog bij een bezoek aan een groot koe -kunstwerk in wording, hoezeer hij gehecht is aan het ritme van twee keer per dag melken, het tussen de koeien zijn.
De afgelopen 10 jaar werkten we samen aan de ontwikkeling van de biodynamische landbouw via het Demeter keurmerk. Want Huib was een trotse biodynamische melkveehouder geworden. Eerst was Huib jarenlang bestuurder voor Demeter en tot dit abrupte afscheid een zeer gewaardeerd lid van de Demeter Voorwaarden Commissie.
Altijd als Huib binnenkwam voelde je een levendige lichtheid.
Ria, Huib vertelde me ooit toen we het hadden over of we sommige dingen een keer zouden willen herbeleven, dat het voor hem zijn trouwdag was. Want daar had hij zo enorm van genoten.
In onze laatste bestuursvergadering van Stichting Demeter kwam zoon René binnen, als aspirant bestuurslid. Twee druppels water op het eerste gezicht. Vriendelijk, bescheiden. Een zoon die de liefde voor de koeien en het boerenleven van zijn ouders heeft meegekregen. Mooi om te zien.
We verliezen een groot mens, al zou hij de laatste zijn die zichzelf zo zou typeren.
Huib, je geweldige inzet voor de biologische sector en de biodynamische sector in het bijzonder is gezien, het is niet onopgemerkt gebleven.
