Wat een fantastische vrouw was zij.
Beste Doeke, Nadine en Harmen, Déan en Vera en andere familieleden en aanverwanten.
Mijn medeleven voor jullie nu Ina is overleden.
Achteraf gezien is het genant dat ik gisteren 15 april nog per SMS aan haar vroeg hoe het met haar ging. Zij was al langere tijd niet meer in staat om bezoek te ontvangen.
Wat een fantastische vrouw was zij.
Nadat wij elkaar bij de fysiotraining hadden ontmoet ontstond er al snel een vriendschap waarmee ik bijzonder blij was/ben. Ina gaf ook aan dat zij ons contact waardeerde. Contact wat steeds moeilijker werd door de ziekte die haar leven steeds meer beïnvloedde. Na jaren lang op haar eigen wijze vechten tegen de kanker die ze niet de ruimte wilde geven.
In de korte tijd dat we elkaar hebben gekend bleef zij strijdvaardig. We spraken over al dan niet wederzijdse interesses. Ina was voortdurend bezig om op haar manier met de ziekte en dus met haar leven om te gaan. Ik begreep lang niet alles, maar dat hoefde ook niet. Ina geloofde in wat ze en hoe ze het deed.
Binnen de trainingsgroep was ze fanatiek aan het werk, maar ze vond ook tijd om met de andere aanwezigen te praten. Haar vriendelijkheid en belangstelling was een uitnodiging.
Ik heb steeds gevoeld dat zij mijn manier van aanwezigheid waardeerde. Toen Ina inmiddels wist dat ik presentator was van (culturele) evenementen vroeg ze mij: „Doe je ook begrafenissen?“ Bij mij kwam dat behoorlijk binnen. Dit omdat ik in haar situatie direct aan haar eigen begrafenis dacht. Dat ze zeker ook humor had bleek uit haar reactie na een paar dagen Intensive Care. Zij gaf aan: „Nou had je toch bijna mijn afscheidsspeech moeten maken“. Het is niet aan de orde, maar ik aarzelde. Wat moet ik, die haar nog maar zo kort kent op die plek en dat moment. Ook was ik bang dat ik mijn emoties niet onder controle kon houden.
Het proces van vriendschap is niet voorspelbaar en niet rationeel. Het is er of het is er niet.
De korte tijd dat Ina en ik elkaar hebben meegemaakt is voor mij van bijzonder grote waarde. Het is doodzonde dat dit pas ontstaan is aan het einde van haar leven welke geteisterd werd door haar ziekte. Maar stel je toch eens voor dat we elkaar helemaal niet hadden ontmoet. Ina kan er niet meer over vertellen, maar ik neem haar mee voor de rest van mijn leven.
Ik ben haar dankbaar dat ze in dat laatste stukje leven ruimte voor mij heeft gemaakt.
Met ontzettend veel waardering en respect voor Ina, Doeke en Nadine en Harmen, Déan en Vera
Jan Hesseling
Hellum
16 april 2025
