Margriet: Ik was in de speeltuin in Adorp samen met Maarten en Anne. Anne lag in de kinderwagen. Ina was er ook, samen met Gijs en Femke. Femke liep geconcentreerd op de evenwichtsbalk terwijl Ina haar hand vasthield. Dit was onze eerste ontmoeting.

Anne: Onze families trokken in mijn jeugd veel met elkaar op. Ik heb erg veel leuke herinneringen aan het spelen op de boerderij. Ook zijn onze families samen op vakantie geweest naar de Ardennen. Ik voelde me altijd erg welkom bij Ina en Jos. Jos en ik zijn beiden op dezelfde dag jarig en op onze verjaardagen kwamen we bij elkaar om samen een verjaardagsdans te doen. Verder herinner ik me dat ik een keer bij Ina in de auto zat en toen zongen we: 'we zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal' en Ina zong dan 'kontje kaal!!'. Deze versie kende ik nog niet en ik lag dan ook helemaal in een deuk. Ina heeft mij nog rekenbijles gegeven toen ik op de basisschool zat. Dit was echter van korte duur, omdat ik er snel klaar mee was. Ina kon best een strenge juf zijn! Gelukkig heb ik Ina de laatste jaren nog wel eens gezien bij mijn moeder als ik daar op de koffie kwam. Ik vond het dan erg leuk om haar te zien. Ze was altijd in je geïnteresseerd en had een hartelijke lach. Ik heb Ina als een heel oprecht en warm persoon ervaren.

Jos: Van Ina kreeg ik vaak een lekker glas verse koeienmelk als ik op de boerderij was.

Anas: Ooit heb ik de camper van mijn vader tegen de brug gereden. Het werd een semi cabrio. Ik mocht de camper opknappen in de schuur van Ina en Jos. Jos had er zijn twijfels bij of het goed zou komen. Ina moedigde mij aan en kwam regelmatig een kijkje nemen. Toen ik op een dag weer aan kwam in de schuur, zat er een heerlijke reep chocolade en een briefje achter de ruitenwissers met de tekst: 'Ziet er goed uit Anas! Jos heeft er inmiddels ook vertrouwen in gekregen'. Iets in die trant. Ik herinner mij Ina als een heel gastvrij en lief persoon. P.S. Mijn vader heeft de camper later zelf in de prak gereden.

Maarten: Als kind kwam ik veel op de boerderij. Ik voelde me er erg welkom en heb er veel leuke herinneringen aan. Van Ina mocht ik voor het eerst een stukje alleen op de tractor rijden.

Het was op de Ouddiemerlaan waar ik kwam logeren. We zaten aan tafel voor het avondeten. Ina vroeg toen of het ons smaakte. Voor mij was dat een voorbeeld: als je iets wil weten kun je het vragen!
Ook mocht ik een dag meegaan naar haar school en klas in Amsterdam. Ina gaf me niet een plaats achterin de klas zoals ik verwachtte. Maar juist voorin, dan kon ik de kinderen goed zien. Het was een mooie ervaring en een fijne dag.

Logeren bij oom Jos en tante Ina op de boerderij aan de Ouddiemerlaan zijn zonder twijfel de beste herinneringen uit mijn vroege tienerjaren. Ik logeerde er het liefst elke vakantie. Jos en Ina waren pas getrouwd en hadden nog geen kinderen, maar wel kippen, schapen en een moestuin. Er waren elke dag leuke en voor mij vaak nieuwe dingen te doen. Ik heb van Ina geleerd tomaten te dieven en koeien te melken in de wei – een hachelijke bezigheid. Op een wankel krukje moest je aan een speen trekken en er tegelijk van boven naar onder in knijpen om er ten slotte een straaltje melk uit te krijgen. Dat ving je op in een emmertje. De achterpoten van de koe zaten bij voorkeur vast, anders kon ze schoppen. Van Ina's broer Anton heb ik geleerd schapen te scheren: je pakt een schaap bij zijn poten, legt hem in de houdgreep en dan scheer je zijn vacht los met een tondeuse van gietijzer. Met Ina en haar jongste broer Johan fietsten we naar het buitenzwembad in Diemen waar we de hele middag speelden en zwommen. Of ik fietste met Johan naar de boerderij van familie Schrama, waar hij me liet zien hoe je op koeien rijdt of hoe je een vlieg een lucifertje op kunt laten tillen. Voor mij als burgermeisje was alles even buitengewoon. Als ik met tante Ina optrok, praatten we over van alles en nog wat. Uit mijn leven en uit haar leven. Ze kon goed luisteren zonder te oordelen. Ze vond het gezellig dat ik er was en ik voelde me veilig bij haar. Bij ons thuis leefde iedereen in zijn eigen wereldje, maar oom Jos en tante Ina hadden altijd belangstelling voor wat mij bezighield. Ik mocht er zijn en ik kon me uiten bij hun. Er was nooit iets wat niet mocht. Ik mocht de hele dag hun LP's draaien, van de Beatles en Bob Dylan, wat ik geweldig vond. Ik mocht sjekkies draaien van oom Jos zijn shag. En tijdens de zilveren bruiloft van mijn ouders in 1978 stopte hij me zomaar 100 gulden toe. Ik kreeg 2,50 zakgeld per week toen, dus 100 gulden?! Ik was nooit zo rijk geweest! Ja, oom Jos en tante Ina waren mijn lievelingsoom en -tante en ik ben nog altijd blij en dankbaar dat ik die vakanties bij hun heb meegemaakt. Om een lang verhaal langer te maken volgen nu alle goede eigenschappen van Ina, zoals ze voor mij was: warm, hartelijk, open, begrijpend, empathisch, ontfermend, belangstellend, vrolijk, zorgzaam, gezellig, rustig, vriendelijk, ondernemend, inlevingsvermogen, humor, klankbord, geduldig...

Hoewel vroeger tijden nooit meer terugkeren en je met pijn in het hart niet alleen het verleden, maar ook steeds meer dierbare mensen achter je moet laten, vormt de herinnering aan hun liefde een bron waar je steeds opnieuw bemoediging uit kunt putten. Daarom tot slot, uit 1Kor13:8-10,
Alles wat ten dele is, zal tenietgedaan worden,
maar de Liefde vergaat nimmermeer.

Lieve Jos, Gijs en Femke.
Gisteren hebben we het afscheid van Ina op indrukwekkende wijze gevierd. Mooie woorden hebben jullie gesproken. Zo hebben we haar op een waardige manier naar haar laatste rustplaats begeleid. Ondanks de beperkingen van deze moeilijke "coronatijd".
Het is nog steeds ongelooflijk dat Ina niet meer onder ons is. Doorlopend komen er bij mij veel goede herinneringen aan haar boven.
Wat hebben we vroeger aan de Ouddiemerlaan veel plezier gehad. Wat waren jullie altijd gastvrij. En wat hebben onze kinderen altijd leuk bij jullie gelogeerd. Ook toen jullie naar Groningen waren verhuisd.
Afgelopen zomer zij Corien en ik nog een dagje bij jullie geweest met de kleinkinderen. Ook dat was leuk. De kleinkinderen zijn dat nog niet vergeten!
We zullen Ina niet snel vergeten! Ze blijft in onze gedachten.
Iedereen heel veel sterkte met dit verlies.

Voor ons ben en blijf je Tante Ina met heel veel fijne herinneringen.
Nog moeilijk te bevatten. De wereld heeft een mooi mens verloren.
Veel sterkte aan de naasten,
Corien en Stan

Mijn eerste herinneringen heb ik van de boerderij in Diemen. Dat wij daar op bezoek kwamen en rondom de boerderij speelde. Wat mij altijd bij is gebleven is dat we de onderduikplek in de boerderij gingen bekijken. Ina vertelde boeiend over de geschiedenis en dat hier ook echt mensen ondergedoken hadden gezeten. Wij vroegen haar de kleren van het lijf. Toen jullie verhuisden naar Groningen vond ik dat als kind super ver weg. Nooit in het buitenland geweest, dit was echt een wereldreis. Ook de rit er naar toe duurde eeuwig. Maar wat werden we altijd hartelijk ontvangen. Ina liep je altijd tegemoet, was blij ons te zien en altijd gezellig. En wat was ze altijd blij met de meegebrachte bloemen uit De Kwakel. Regelmatig ben ik met oma Schrama met de trein naar Groningen gekomen. Ik vond het maar wat spannend in de trein, maar wat was dit gezellig! Spelletjes doen, kletsen en naar buiten kijken. En tante Ina haalde ons altijd op bij de trein. Ook heb ik regelmatig gelogeerd. Dat was altijd een feestje! Heerlijk zwemmen, lekker dingen maken en spelletjes doen. Ook vond ik het fantastisch dat tante Ina ons altijd ging opmeten. Ze zette een streepje op het behang met de datum er bij. Het was altijd weer leuk om te zien hoeveel je gegroeid was.
Ook vond ik het super om boven te s[apen en door het raampje naar het spoor te kijken. Toen mijn moeder 70 werd, heb ik het daar nog over gehad met tante Ina. Toen in 1997 mijn vader onverwacht overleed had Ina haar logeerkoffer meegenomen. Ze bleef tot de begrafenis bij ons om haar zus en ons gezin te helpen en ondersteunen. Wat was het fijn dat zij er bij was, op de achtergrond maar als er iets was stond ze ons bij. In die periode was Ina ook nog jarig. Daardoor weet ik altijd dat ze begin juni jarig is. Ina vertelde een aantal jaar geleden nog dat ze de bloempotten die ze toen van mij/ons had gekregen nooit heeft weggedaan. Wat was Ina altijd belangstellend. Toen wij in 2004 een rondreis maakten door Nieuw Zeeland en Australië en en daar wekelijks per email een verslag van stuurden, kregen we altijd een reactie terug. We kregen tips met plekken die we ook moesten bezoeken. Als we Ina de laatste jaren spraken was ze altijd geïnteresseerd in de kinderen, onze vakanties en belevenissen. Ze vertelde ook altijd wat ze zelf had meegemaakt en over Jos, de kinderen en kleinkinderen. Het was altijd fijn en gezellig. Ook als ze bij mijn moeder was en mijn fiets kwam lenen, was het altijd gezellig. Ze kwam wat drinken en even in de tuin kijken. Het was altijd fijn en vertrouwd als ze er was.
Wat was het een mooie uitvaart. Wat fijn dat we via de livestream mee konden kijken. Er werden mooie en herkenbare dingen gezegd. Wat is het jammer dat zo een mensenmens in de Corona-tijd met zoveel regels in kleine kring begraven moest worden. Tante Ina ik zal u niet vergeten! Dag lieve, belangstellende, geïnteresseerde tante Ina. Jos, Gijs en Femke heel veel sterkte! Liefs uit De Kwakel van Jacobien