Herinneren is een vorm van ontmoeten…

In het voorjaar van 2016 sprak ik Ineke en vroeg ik haar of ze de vacature van scriba in onze kerkenraad wilde invullen. Ik wist dat ze hier geschikt voor zou zijn maar wist ook dat ze enorm druk was. Uit haar reacties dacht ik op te maken dat ze er wel oren naar had maar ze wilde er nog even over nadenken. Al redelijk vlot liet ze mij weten dat ze het wilde doen. Later vertelde ze: "Dit soort dingen bespreek ik met Henk Jan. Hij voelt heel goed aan wat goed voor mij is. Dit leek hem goed passend voor mij. En dus heb ik het gedaan."

Eén keer per maand hadden we op vrijdagochtend overleg: Ineke, Pieter en ik. Meestal bij mij thuis. Dat is ongeveer 5 minuten fietsen vanaf de Octavialaan. Met de auto kan dat, zeker in de ochtendspits, al gauw 15-20 minuten kosten. Ineke kwam altijd met de auto.

We begonnen met een rondje waarin we uitgebreid bespraken hoe het met iedereen ging. Ineke was altijd zeer openhartig en deelde over alles wat haar écht bezig hield. Dankzij Ineke werden onze vergaderingen vaak sprankelende ontmoetingen. We werkten niet alleen hard maar inspireerden elkaar bij het nadenken over vragen als: Hoe kunnen wij kerk zijn op deze plek in deze tijd? Ineke was zelf verrast over wat deze periode haar bracht.

Twee jaar lang heb ik zo mogen samenwerken met Ineke en heb ik genoten van haar inzet, haar humor én ook haar ernst. Haar waardevolle bestuurlijke ervaring, haar frisse positief kritische blik op alle onderwerpen die voorbij kwamen, de manier waarop ze bezig was met haar geloof en natuurlijk haar gulle lach zijn mooie herinneringen die ik zal koesteren.

een still uit een videokunstwerk van Marijke van Warmerdam, als herinnering aan Ineke. Van Jetty en Andries