Terwijl er genoeg mensen zijn die ik zo nu en dan in stilte een terminale ziekte toewens, verliezen anderen het gevecht die het juist zo hadden verdiend om onoverwinnelijk te zijn. Het leven lijkt niet alleen bij tijd en wijle oneerlijk, soms is het dat ook gewoon. Waarom lijkt het soms dat juist de mensen die het beste verdienen en die al meer dan genoeg voor de kiezen hebben gehad, het hardst worden aangepakt?
Ik heb haar maar kort mogen kennen, ze was al ziek toen ik haar voor het eerst zag maar ik vond haar meteen een “tof wijf”. Een harde, stoere tante, recht voor de raap, niks politiek correct maar gewoon zoals zij het vond. Altijd klaar gestaan voor anderen, keihard gevochten in de breedste zin van het woord maar deze strijd kon zelfs zij niet winnen. Voor haar is het wellicht beter zo. Ze is beter af zonder dat beperkende lichaam wat haar uiteindelijk in de steek liet en de boel saboteerde.
Maar ze laat niet alleen haar schilletje achter. Ook haar kinderen, haar maatje en vele anderen moeten het nu zonder haar stellen. Hoe zwaar moet het voor hen wel niet geweest zijn om haar, uiteindelijk kansloos, tegen de bierkaai te zien vechten. Hoe machteloos moeten zij zich hebben gevoeld terwijl ze niet veel meer konden doen dan toekijken, er voor haar proberen te zijn maar haar toch langzaamaan te moeten zien aftakelen en wegglijden. Hoe heeft het voor haar gevoeld als moeder en steun en toeverlaat om te beseffen dat haar kinderen en haar maatje haar langzaamaan zouden zien veranderen in een versie van zichzelf die ze nooit had willen worden.
Ik heb diep respect voor haar en zeker ook voor degenen voor wie ze zo belangrijk was. Uiteindelijk heeft ze een dapper besluit genomen maar wel met haar rug tegen de muur en omdat er eigenlijk geen andere, humane optie meer was.
Rust zacht lieve Ingrid, ik had je heel graag veel beter willen leren kennen maar het lot heeft helaas anders beslist. Ik had je eigenlijk nog willen bedanken voor de rol die je in het leven van mijn maatje hebt gespeeld. Maar met of zonder schilletje en ook al ben je nu elders, toch wil ik dit nog even kwijt: ‘Je bent en blijft een “tof wijf” en zelfs de dood kan daar niks aan veranderen. Tot later, tot ooit’
