Lieve Isa*
Op donderdag 10 maart 2005 belde je moeder mij op, of ik je mee kon nemen naar school want ze voelde zich niet lekker. Helaas, kon ik dat niet doen, want ook hier in huis was de griepgolf weer toegeslagen. Op zaterdag had Demi zin om met je te spelen en ze holde naar je huis. Al snel was ze terug met de mededeling:"Ze zijn allemaal ziek". Ook jij was dus ziek geworden. Een gewoon griepje zou je denken. Op dinsdag belde ik even om te horen hoe het ging aan het griepfront. Nog steeds ziek, maar het leek niet ernstig. De dag ervoor had je zelfs nog gevraagd of je naar Demi toe mocht gaan om te spelen.
Tot donderdag 17 maart 2005 rond 13.30 uur de telefoon ging. Jouw overlijden sloeg in als een bom. Wie had dit nu verwacht. Toen we het aan Demi vertelde, riep ze: "waarom nu Isa"?
En ja, dat vragen wij ons nog steeds af. Je bracht zoveel vreugde. Je kwam bij ons binnen en dat voelde zo goed. Je toonde ons je humor, je lieve lach, je ondeugende smoeltje. Apetrots kon je zijn als je iets nieuws had gekregen. Blij met iets kleins.Je vond het gezellig om te blijven eten. Je toonde ons je verdriet om opa van der Mast en liet je troosten. Het was niet moeilijk om van jou te gaan houden. Daar konden we gewoon niet omheen. Nu je er niet meer bent, voelen we een leegte.
Ik weet zeker dat je apetrots bent op je vader,je moeder en op je broertje Sam, die je zo vreselijk missen.
Isa*, dank je wel dat je ons in je hart toeliet. Uit ons hart verdwijn je nooit meer.
Yvonne
