Lieve Iwanjka,
Ik heb je al jaren niet meer gezien, maar ik schrik dat je er niet meer bent.
Je kwam in mijn leven toen ik net volwassen werd, net de wereld in ging. Ik weet niet meer hoe het kwam, maar ineens was je er, in een café in Amersfoort, met een meeting over Flowtowns.
Ik vond het spannend, kende er niemand, maar ik voelde dat ik moest komen. Mijn hart ging open, dat er mensen waren die hardop zulke mooie dromen bespraken en waar wilden maken.
Door jou hoorde ik de dingen die ik moest horen, ontmoette ik de mensen die ik moest ontmoeten, ontstaken in mij vonken inspiratie die aangestoken moesten worden.
Misschien heb je me wel laten zien, door wie en hoe je was, dat ik echt mezelf kon zijn.
Ik zag dat het niet makkelijk was, maar je deed het toch!
Zo veel mensen begrepen je niet, maar je loyaliteit aan de waarheid en de liefde laten zakken om op een gelijker niveau te komen, nooit!
Sommigen spraken je taal, anderen herkenden direct die vonk in je hart, en nog anderen voelden liefde en medemenselijkheid in jou, waar ze het zo lang van niemand anders gezien hadden.
De mensen die je hier geraakt hebt, kunnen je nooit meer iets aan gelijke waarde teruggeven.
Maar misschien kunnen we je bedanken door te streven zo hard onze waarheid te leven, als jij dat hebt gedaan.
Door oprecht te voelen wie we zijn en wat we verlangen voor de Aarde, en stappen zetten om dat te realiseren, ieder van ons op onze eigen manier.
Ik ben ervan overtuigd dat je nu een groter perspectief hebt, daar, waar je nu bent.
Dat je je Flowtowns ziet, in verschillende stadia van wording en van zijn.
Je vroeg zo ontzettend veel van jezelf, lieve Iwanjka, want, als niemand anders het deed, moest jij het maar doen.
Wat een zware last om te dragen.
Ik hoop dat we allemaal puzzelstukjes mogen zijn, voor een prachtige, liefdevolle ontwikkeling van de mens.
Dat we het wel doen, en gewoon dachten van niet, omdat we het overzicht niet hebben gehad…
Ik weet niet of het waar is, maar ik hoop het. Ik wil niets anders denken.
Ik wil leven naar dat wat we wilden maken.
Dankje dat je bij ons was.
Ik wou dat ik je nog een knuffel kon geven. Dat ik nog een keer met je kon filosoferen over de diepte van het bestaan. Dat ik je kon vertellen over jou.
Dorien
Hannah