Count your garden by the flowers,
Never by the leaves that fall.
Count your days by golden hours,
Don’t remember clouds at all.
Count your years with smiles, not tears.
Count your age by friends, not years.
(anoniem, 1927, Amerika)
Jacobus Henricus Hubertus (Jacques) Verstraelen
Geboren Roermond, 14 maart 1934
Overleden Weert, 26 oktober 2017
Begraven St. Martinuskerkhof, 2 november 2017
Echtgenoot van Betty Verstraelen-Kockelkoren
Je was een man die met volle teugen van het leven genoot. Familie en vriendschappen waren heel belangrijk voor je.
Je was leraar klassieken van 1959 tot 1995 aan het Bisschoppelijk College te Weert. Ook als conrector heb je veel betekend voor je leerlingen. Ze werden door jou onderwezen of door jou in het conrectorkamertje ontvangen. Je kon hen vermanend toespreken, maar ook indien nodig buiten de lijntjes kleuren om positief richting te geven aan hun ontwikkeling. Je deed dit altijd met oog voor de persoon. Velen hebben jou in latere jaren bedankt voor de hulp en inspiratie die je ze gaf.
Tot aan je dood had je een passie voor historie en cultuur. Een van je motto’s was: respice, adspice, prospice (Kijk om naar het verleden, kijk naar het heden, kijk naar wat komt). Twee keer per week was je in het stadsarchief te vinden om oude teksten te bestuderen en te ontcijferen. Ook hier deelde je je kennis graag. Je was een man van het woord. Teksten hadden geen geheimen voor je,
je speelde er mee.
Tijdens verjaardagen en bijeenkomsten met vrienden trakteerde je ons op verhalen en anekdotes uit het verleden of debatteerde over de ontwikkelingen in het onderwijs en de maatschappij. Je deed dit met verve en veel humor. We zullen je gulle lach missen.
Mama en jij vulden elkaar aan, ieder een eigen temperament. Beiden sociaal bewogen en met een brede interesse.
Samen zorgden jullie voor een veilig en liefdevol thuis. Je gaf kleur aan ons leven, stimuleerde ons en zag onze toekomst met het volste vertrouwen tegemoet.
Je was een man met grote gaven van hart en geest.
Achterkant :
Weggaan
Weggaan is iets anders
dan het huis uitsluipen
zacht de deur dicht trekken
achter je bestaan en niet
terugkeren. Je blijft
iemand op wie wordt gewacht
Weggaan kun je beschrijven als
een soort van blijven. Niemand
wacht want je bent er nog.
Niemand neemt afscheid
want je gaat niet weg
(Rutger Kopland, 1968)
