lieve schat dit verhaal een paar jaar geleden geschreven maar de achtbaan rijdt nog steeds en lijkt alleen maar harder te gaan.
ik mis je zo, ik mis je zo
xxxxx mama
de achtbaan van mijn huidige leven
Zoveel staat stil. Alles gaat door. De wereld draait te snel voor mij. Mijn wereld staat zo goed als stil na de dood van onze zoon Jaimy. Het voelt alsof ik in een achtbaan zit. Ik ga heel langzaam vooruit de berg op, maar op het moment dat ik denk alles een beetje onder controle te hebben, stort ik met volle vaart in een diep dal. Er is geen rem en ik ben volledig de controle kwijt, waarna ik net weer even op adem kan komen voor de volgende afdaling volgt. Een gemiddelde rit in een achtbaan duurt niet langer dan enkele minuten. Deze achtbaan van emoties heeft, zo lijkt het, geen eindstation. Toch stopt de achtbaan af en toe en mensen stappen uit. Mijn riem blijft vastzitten, ik heb geen keus en kan er niet uit. van de mensen die uitstappen, herken ik de gezichten. Sommigen zijn me erg dierbaar, anderen ken ik oppervlakkig. Ze gaan allen hun eigen weg. Enkelen kijken nog even om, wenden hun hoofd daarna af of zwaaien nog even. Zij vervolgen allen hun leven. ook stappen er mensen in. Sommigen zijn oude bekenden, anderen zijn totaal vreemd voor mij. Ik wil ze waarschuwen. Ik roep ze toe "doe het niet, hij stopt niet meer". maar ze kijken me met vriendelijke gezichten aan en lijken te zeggen "geeft niet, we reizen met je mee" en zo gaat de achtbaan van het leven door. Het leven dat voor mij overleven is geworden. Ik heb wel een serieus overwogen de riemen door te snijden, vrijwillig op grote hoogte en snelheid de achtbaan te verlaten. maar dan is daar dat stemmetje dat mij zegt dat het niet kan, niet mag, en dat ik zelf van binnen ook wel weet dat ik dat niet wil. Het is de stem van onze Jaimy die dit zegt. en meteen voel ik me schuldig tegenover hem. 9 jaar is hij geworden, en heeft zo gevochten tegen kanker. Tien maanden lang, in welke achtbaan zat hij wel niet!
