Afscheid van Jannegje ( Jan Achterberg)
15-05-1955 - 11-09-2015
Deel 1.
Ik weet t nu zeker: " Jan is met zijn snor geboren!"
Daar gingen we dan. Opnieuw 'een laatste groet' brengen. Deze keer viel de eer aan onze dierbare vriend Jan die op 11 september zijn laatste adem uitblies.
Please even geen 'laatste groet' aan ons adres meer de aankomende maanden. Zo langzamerhand gaan we onze tochten naar begraafplaatsen bijna verwarren met een of andere 'open tuinen dag' of iets van die strekking.
De aanloop naar uur U verloopt natuurlijk met veel drukte en gedachten in mijn hoofd. Oké; meneer zijn wens bloemen. Check; in de auto. Meneer wenst geen zwarte of stemmige kleding... Check: Oké, dan mijn paarse jurkje maar die het ook leuk doet op bruiloften en partijen. Mijn paarse laarsjes van de buitengang onder het bouwstof vandaan gevist en half afgestoft..
Ondertussen regent het pijpenstelen. Dan toch maar het autootje.
Richting Zuidelijke Wandelweg blijken we achter Jannegje zelf aan te rijden en sluiten spontaan de rouwstoet.
Bij elke uitvaart ben ik toch altijd zenuwachtig. Het gevoel dat je vroeger als kind had als je weer naar school ging, zo de eerste dag na de grote vakantie, komt het dichtst bij. Vanuit de auto zie ik al een aanloop van mensen. Ik registreer alle bekenden en onbekenden. Zucht.. Gelukkig, ze zijn er. Waar is Gerhard A. Kirchner? Ik weet zeker dat ie komt.. Ah.. ik zie hem.
Bij binnenkomst speelt een fotoreportage van Jan Achterberg en Yvonne Tepas op een groot scherm; 'A Tribute to us', waarbij de foto's door Jannegie zelf met zorg zijn geselecteerd en gecomponeerd.
Een warme glimlach verschijnt op mijn gezicht. Ik wist het; jij spook! bedenk ik mij.
Mooie en dierbare foto's van Jan en Yvonne, samen zo'n eenheid en close. Foto's van jaar en dag waar naast Yvonne, een biertje, een feestje, Jan's snor net zo kenmerkend is. Van groot naar groter, van donker naar een lichte vergrijzing.. De snor die deze man nog van extra kracht voorziet.
Jan's halfzusje nam ons mee naar 'baby Jan', die het talent bezat om als kleine Jan te zorgen dat wat hij wilde, ook geschiedde. Al zijn charmes en caperiolen trok hij uit de kast: zelfs paarsblauw gillend en op het laatst dan maar zijn adem inhoudend en zichzelf op de grond werpend... In gedachte zie ik Jan als vreselijk koppige peuter het bloed onder zijn moeders nagels vandaan halen. Als laatste krachtmeting krijgt Jan een snor! (soort de Hulk maar dan anders). Het is gelukt. Jan krijgt zijn zin en gaat charmant liggen kirren en kwijlen van de pret... Kleine etter. Een psycholoog in de dop. U vraagt (erom), wij (pluralis majestatis) draaien...
Mijn blik dwaalt door de zaal en kritisch bekijk ik de kleding van de aanwezigen. Niet stemmig en absoluut geen zwart was de wens van Jan.
Wat mij direct opvalt is dat bijna iedereen zijn jas aan heeft. Ik vraag mijzelf weer eens af waar de 'manieren' toch gebleven zijn. Wanneer zijn 'de goede manieren' nu toch verwaterd? Het is blijkbaar niet meer van deze tijd om bij officiële gelegenheden je jas uit te doen, je hoed af te zetten en je telefoon uit te doen. Snel onderwerp ik 'jong versus oud' aan een vergelijkend onderzoek. Ik bemerk geen verschil.Jan weet wel hoe het hoort. Zijn onafscheidelijke leren-leef-erin-jas, hangt netjes aan een van de schroefknoppen van zijn kist.
Gelukkig zie ik een rood, wit blauwe blouse voorbij schuiven. Netjes gestreken en als eerbetoon voor zijn steun, vriend en Allesie met trots gedragen door Gert Seijmonsbergen.
Ja hoor.... daar gaat een mobiele telefoon... Akelig dichtbij mij trouwens. Naar links kijkend zie ik mijn mannetje Cees Klomp steeds roder en benauwder worden.. Leuk zo'n touch screen... Cees doet verwoedde pogingen de telefoon stil te krijgen. Klamme handen krijgend weigert dat ding en ik bedenk mij - zal Jan aan het treiterschijven zijn?'... Mijn mannetje, juist respect betuigend moest dit weer overkomen...
Wordt vervolgd...
