Lieve Jan.

Het is alweer bijna een jaar geleden dat ik vol ongeloof aanhoorde wat je had gedaan. Mijn eigen lieve neef.

De afgelopen tijd zijn er veel herinneringen langsgekomen. Aan vroeger, toen we nog klein waren. Aan toen we samen speelden met Peter en Philip. Naar Artis gingen met onze moeders of slapen bij opa en oma. Stiekum op ontdekkingsreis in opa’s rommelkamer. Vol verwondering kijken naar z’n zelfgemaakte trofeëen. Samen naar de speeltuin en Nero aaien. Nooit heeft er iets in mij vermoed dat het op deze manier zou lopen.

We zagen elkaar niet veel. Jij jouw leven, ik het mijne. Te ver en te druk. Van plan om af te spreken maar te veel redenen om het vooruit te schuiven. Maar als we elkaar zagen was het hartelijk, gezellig en voelde je dat we familie waren. Geinteresseerd in hoe het met ons ging, onze plannen en de kinderen. Je was zo’n ongelovelijk lieve goedzak.

Ik heb mezelf vaak afgevraagd of ik je had kunnen helpen? Maar ik weet nu dat dat nooit was gelukt. Daarvoor was het te laat. Blijkbaar zo donker en leeg. Zo onvoorstelbaar.

Jan, ik denk aan je. Stom genoeg nu vaker dan toen je nog bij ons was. Vaak met een gevoel van spijt en schaamte. Omdat ik blijkbaar altijd voor lief heb genomen dat we elkaar wel weer een keer zouden tegenkomen. Een gevoel van een gemiste kans. Van dat er iets voorgoed van je is afgenomen. Van ‘s nachts schelden tegen jezelf omdat andere dingen altijd belangrijker waren. Wat een harde les. Maar wat heb ik hem verdiend.

Ik mis je lieve neef. Ik zie je gezicht voor me en van binnen lach ik naar je terug. Als de zon schijnt of als ik alleen ben. Vergeef me dat ik dacht dat ik je kende.

Ik hoop dat het nu beter met je gaat.

Love you, always.

Je grote neef Chris.