Lieve Esther, Gerlo, Geert en Andira,
Ik heb Jan eigenlijk live niet zo heel vaak meegemaakt (behalve dan die ene keer) maar wel indirect, vanzelfsprekend. Want als je de beperkte levenstijd die jou beschoren is op zo'n opmerkelijke en eigenzinnige manier invult, dan heb je wel een krachtige persoonlijkheid. En daar wordt over gesproken, net zoals over het gezin wat hem daarbij omarmde.
Die ene keer, maar dat zullen wel meer mensen noemen, was natuurlijk om hem te zien staan, met z'n sax, tussen al die reuzen van The Tower of Power, waar ie broodnuchter zijn portie James Brown flink mee funkte. Uniek! Zoiets krijg je maar eenmaal in je leven te zien. (Zie ook de reactie van de band, op deze site). (Ik denk nu, De Toren van Kracht, die naam sloeg natuurlijk op Jan).
Dezelfde muzikale voortvarendheid beleefden we ook een andere keer. Ik had een optreden met Gerlo, ik meen in Hattem, waar Gerlo een beetje beduust vertelde, Tsja, ik heb maar de sopraansax meegenomen want vlak voordat ik vertrok liep Jan met mijn tenor de deur uit: Doei!
Een keer zat ik tegenover hem op de bank, thuis in Apeldoorn. Jan was ziek en ik gaf hem, als opfleurdingetje, een goocheltruc. Je zag 'm denken, een goocheltruc? Maar toen ik hem de act demonstreerde - De zakdoek die verdwijnt in je Hand - kon ie zijn verbazing niet onderdrukken. En toen hij de truc, die ik hier natuurlijk niet kan verklappen, uitgelegd kreeg en zelf meteen schuchter ging oefenen, kwam er dezelfde fijn ironische glimlach in zijn ogen die je ook op het portret op de berichtgeving ziet.
Dank je wel Jan.
Antoon Aukes
