Geschrokken , verbijsterd reageer ik op het eerste telefoontje van Corrie waarin ze het proces beschrijft van het onvermijdelijk komende afscheid van Jan , een tweetal dagen later gevolgd door het definitieve bericht over zijn vredig sterven.
Ik kan mijn tranen moeilijk bedwingen en mijn stem breekt .
Niet verwonderlijk voor wie de verbondenheid van onze relatie en vriendschap door de jaren heen heeft gekend.
Hij kwam binnen op het opleidingscentrum van de AID en door zijn aimabele houding en onze gemeenschappelijke belangstelling voor de wielersport – ik zie zelfs het merk , een witte locomotief , nog voor me - hadden we meteen een klik.
Die lijn van dat immer ontspannen en fijne contact zette zich voort in ons verder ontwikkelende beroepsleven waarbij vooral in de laatste gezamenlijke uiterst moeilijke fase mijn waardering omvormde in bewondering en grote toegenegenheid.
Het is vooral toen geweest dat ik zijn persoonskenmerken , zijn prachtige karakter goed heb leren kennen ; moedig in dreigende situaties, het voortouw nemend waar dat nodig was, helpend waar men dat aan hem vroeg , in balans en altijd opgewekt en collegiaal . Hij werd van collega tot warme respectvolle vriend waarmee je plezier had.
Toen onze wegen scheidden vanwege een wisseling van werkkring verloren we een aantal jaren het contact dat echter door een telefoontje van ons beider vriend Piet Kooiman werd hersteld met de droevige mededeling dat Jan aan een ongeneeslijke spierziekte leed.
Vanaf die datum hebben wij – al die jaren van zijn ziekte weer frequent contact onderhouden ; toen Piet Kooiman nog leefde altijd met een lekker wijntje ten afscheid.
Zijn teruglopende gezondheid werden we – Marij en ik – in het contact eigenlijk nauwelijks gewaar.
De ontmoetingen bleven heel gezellig – Corrie zorgde voor een heerlijk stukje vlaai bij de koffie – en het potje door hem zelf gemaakte appelstroop was bij het consumeren telkens een reden om over Jan te spreken.
Door de maatregelen in verband met het corona-virus , waaronder een grensverbod tussen Nederland en België , konden we de laatste maanden geen bezoek meer afleggen.
Bij mijn gedachtenis aan Jan realiseer ik me met droefheid dat dit het afscheid is van de laatste collega waarmee ik heb samengewerkt als docent aan het opleidingscentrum van de AID.
Jan …goede fijne vriend , ik wens je de rust die je hebt verdiend.
Met veel liefde
Coen