Lieve pap,

Wat hebben wij een ontzettend mooi, liefdevol en rijk leven met jou gehad.

Je was mateloos geïnteresseerd in de wereld en de mensen om je heen. Kunst, politiek, muziek, literatuur, architectuur en zoveel meer. Er ging een enorme vrijheid, positiviteit en enthousiasme van jouw fascinaties uit.

Bedankt voor jouw grenzeloze wanderlust, waardoor we heel Europa afreisden. Zoals naar Oost-Berlijn, voor de val van de muur. Er was niks te doen, terwijl een paar honderd meter verderop in West-Berlijn drukke winkelstraten waren. Dat fascineerde ons mateloos.

Bedankt dat je me liet zijn wie ik was. Tijdens een Sinterklaasfeest op kantoor bij de Rabobank werd ik naar het podium geroepen en kreeg ik een brandweerauto, maar ik wilde persé een plaspop. Je had daar geen oordeel over.

Bedankt dat je parfum aan ons gaf terwijl je zelf niet wist wat geur was omdat je niet kon ruiken. Je omschreef ons uitvoerig aan de verkoopster die jou vervolgens parfums aanraadde.

Bedankt voor je optimisme, dat geen grenzen kende. Jouw lichaam helaas wel. Maar dat wilde je niet inzien want dat botste met jouw ideeën. Ik vind het bijzonder dat je ondanks alle medische tegenslagen altijd optimistisch bent gebleven.

Onze reis op aarde is ten einde. Nu begin je solo aan je grote reis. Maar je zal niet alleen blijven, want we reizen je uiteindelijk allemaal achterna.

Ik hou van je lieve pap. Ik draag je mee in mijn hart en in mijn naam. ❤️

Jilles Jan

De bron van de band met Jan ligt op een podiumrand. Ruim dertig jaar geleden.
We zaten naast elkaar en kletsten. Geen idee meer waarover we het hadden en wat er in de voorstelling aan vooraf was gegaan. Maar het voelde vertrouwd. Het zal wel een jazzoptreden zijn geweest. Ik raakte er door Jans enthousiasme in betrokken. In de organisatie van Jazz by Duurstede en enkele jaren later in de avonden dat er in theater Rondeel muziek werd gemaakt. Als het niet over Jazz ging, hadden we het vaak over computers. Over het goochelen met formules en vergelijkingen die het leven moesten veraangenamen. De kunst van de verloning.
Meestal brachten we onze tijd door in het kantoor op de Karolingersweg 230, tussen de desktops, toetsenborden en servers, waarbij bits en bytes de conversatie konden ondersteunen. Soms kwam Jan naar de Karolingersweg 86 om met een glaasje whisky tot diep in de nacht te praten over muziek, kunst, architectuur en over het gezin en de kinderen.
Aan ons jazzavontuur kwam een einde. Ik ben geen man van de herhaling en tien jaar Jazz by Duurstede was wel genoeg. In ons andere gezamenlijke avontuur hielp de Wijkse politiek een handje mee door de stekker uit Rondeel te trekken, waardoor de programmering ook daar ophield te bestaan.
Onze omgang met elkaar nam een andere vorm aan. Daar kwam bij dat de aanslag op zijn gezondheid de avonden met een glaasje whisky blokkeerde. Zo nu en dan bellen, soms even op visite, het was een stuk minder geworden. Bleef wel dat ik me, elke keer als ik me binnen een straal van 200 meter van de Karolingersweg 230 bevond, even afvroeg of ik Jan weer niet eens moest bellen.
 
Het was Jan die mij belde. Zo ook toen ik met Tineke in de auto op weg was naar Avignon.
“Hé Jan!”
“Hoi, hoe gaat het met je?” Jan wilde altijd in eerste instantie weten hoe het met mij ging, met Tineke, met de kinderen en kleinkinderen.
“Ja, met mij gaat het goed, maar hoe is het met jou?”
“Ja, eigenlijk wel goed.” Dat betrof dan een tussen de oren. Een verslag van wat ie in het ziekenhuis doormaakte volgde. Iets minder goed nieuws. Zonder neerslachtig te worden. We zijn een uur met elkaar in gesprek gebleven. Over hoe het met Aline ging, met de kinderen, met Abeltje. En over wat ie allemaal nog graag zou willen doen.
Toen we terug waren uit Frankrijk zijn we hem op gaan zoeken in Amsterdam, waar we warm werden verwelkomd. Een halfuurtje aan Jans bed. Het had maar zo een afscheid kunnen zijn.
Het was mooi om te zien hoe Jan bezig was om het pad naar zijn einde te plaveien. Hij wilde met een gerust hart zijn ogen kunnen sluiten als het zover was.
Uiteindelijk heeft een sprankje energie hem nog in de gelegenheid gesteld om via het Zonnehuis in Doorn even thuis terecht te komen. Dat het bezoekje Zonnehuis het laatste zou zijn wat ik van Jan mee mocht krijgen had ik niet meer verwacht.

In de meer dan 20 jaren dat ik Jan heb mogen meemaken tijdens de installatie en ondersteuning van Computers & Netwerken voor Van Dam Service, en later Artiestenverloningen, stak er altijd 1 ding bovenuit wat Jan betrof; bevlogenheid. Het enthousiasme en het meedenken van Jan was bijzonder om mee te hebben mogen maken. Wij zullen proberen zo goed mogelijk zijn werk voort te zetten, het was een eer om voor hem te mogen werken, en dat is het nog steeds.

Mijn herinnering aan Jan bestaat uit flarden van heerlijke gesprekken die wij bij ons thuis voerden tot diep in de nacht. Hij sprak enthousiast over kunst -waarom de ogenschijnlijk wit geschilderde blokjes van Jan Schoonhoven zo intrigerend zijn-, over architectuur, over jazzmuziek -vooral de experimentele - en over reizen
-lekker op de bijrijdersplek naast Aline in de auto helemaal naar Marokko (of was het een ander land? )- of hoe aangenaam het was om met de bus naar het werk te gaan of hoe prettig het kon zijn -soms- om een stukje te wandelen. Jan was in mijn beleving altijd positief. Als in het theater de door hem geprogrammeerde jazz naar zijn hart gespeeld werd, kon hij intens genieten, vooraan, op de eerste rij, ook al waren alle rijen achter hem vol lege stoelen gebleven. "Ik vond dit heel goed, het was een gezellige avond", zei hij dan.
En zo houd ik Jan in mijn gedachten.

Sterkte Aline en de kinderen met het gemis.

Tineke

Jan toonde oprechte belangstelling in je en gaf me ook goede adviezen toen ik een eigen bedrijf ging starten. Je voelde dat hij het beste met je voor had en kwam er later ook op terug, toonde interesse in het verloop.
Ook vond ik hem altijd bij de tijd, hij had belangstelling in moderne ontwikkelingen, nieuwe muziek, hij bleef jong van geest en betrokken bij de jongere generatie.
De warme herinnering aan Jan is blijvend.

Jan je bent al 70 jaar in mijn leven als oudste broer. Je vereffende mijn paden. Doordat je veel avonturen hebt beleefd zoals een liftreis naar Marokko, was het voor mij makkelijker om dit pad ook op te gaan, door een liftreis naar Zuid Europa. Met vrienden mochten we altijd in Amsterdam komen in de Jordaan, waar je toen woonde, om de stad te ontdekken. Dit heeft o.a. mijn jeugd bepaald.
In Roordahuizum genoot je samen met Aline van het buitenleven en het werken in de robuuste tuin. Later groeiden jullie uit naar een heel leuk gezin.
De liefde voor jazz muziek is er altijd geweest, in Zwolle en later ook in Wijk bij Duurstede.
De hoogtepunten zijn voor mij de familie-weekenden met ons hele gezin. Ook een dagje naar Friesland, naar tuinarchitect le Roy en naar nichten Anneke en Antje vorig jaar was voor allemaal een warm bad.
Je bent een fijne broer.

Toen ik in 2005 bij Artiestenverloningen.nl kwam werken was ik bijna 19 jaar oud.. jong net van de mbo af maar ik had een droom wens en dat was herenigen met mijn geliefde en moest aan de bak. Ik leerde daar de hele familie kennen. Ik ben moslim draag een hoofddoek maar heb me nooit anders gevoeld. Het was voor mij een tweede thuis/tweede familie. Ik voelde me zo fijn bij Artiestenverloningen. Jan was altijd in voor een praatje en altijd geïnteresseerd, in mijn weekend in mijn kinderen in mijn man.. we belden vaak in de ochtend als ik begon met werken, een start met Jan, even vertellen wat ik had gedaan in het weekend en hij ook, ik nam weleens op met Janneman en dan lachte hij, en hij zei weleens Naoual die weet het wel. Ik heb zoveel geleerd van Jan en van Aline en de andere familieleden.. ik zal ze altijd dankbaar zijn voor de fijne 15 jaren...
Jan ik zal je nooit vergeten...je was een lieve man.
(Aline, Marieke, Jilles, Maaike jullie zijn in mijn gedachten heel veel sterkte)

Jan had altijd belangstelling en vroeg altijd hoe het met je ging. Hij was oprecht geïnteresseerd, begripvol. Hij kon met plezier vertellen over alle dingen waar hij zo van kon genieten, alle leuke plaatsen waar hij met Aline en zijn gezin geweest was. Altijd had hij dan wel een leuke tip waar je mooi kon fietsen, gezellig kon koffie drinken of voor een interessante bezienswaardigheid of een mooi muziekstuk wat hij kon aanbevelen om te beluisteren. Zijn respect en waardering voor de hulpverleners waar hij noodgedwongen mee te maken had maar met wie hij een relatie kon aangaan van mens tot mens. De laatste keer dat we elkaar spraken in het Zonnehuis genoot hij van een pannenkoek, ik had zelfgemaakte bramenjam meegenomen , die wilde hij voor Aline bewaren, dat vond ik zo lief.
Goede reis Jan en dank voor je vertrouwen, veel sterkte voor Aline en kinderen en je lieve Abeltje.
Gretta 🌻