+
Onze vriendschap dateert uit de zestiger jaren. In Leiden. Muziek bracht ons bij elkaar. Beiden trachtten we ons te bekwamen in het prachtige instrument de hoorn. We volgden lessen bij dezelfde leraar Wim Roerade en we bespeelden beiden een enkele Knopf-hoorn. Het muziekgezelschap Sempre Crescendo van het toenmalige Leids Studenten Corps was onze basis maar als goed op elkaar ingespeeld hoornduo ‘verhuurden’ wij ons aan diverse andere orkesten in stad en regio die in die tijd altijd een structureel tekort hadden aan hoornisten. We groeiden gestaag door en tenslotte nodigde het bestuur van Sempre Crescendo ons uit om met het orkest te soleren met het concert voor twee hoorns van Joseph Haydn. In de intensieve voorbereidingstijd groeiden we nog meer naar elkaar toe. En de uitvoering was een fantastische ervaring. Kort daarna zijn wij beiden benoemd als gouden erelid van het muziekgezelschap Sempre Crescendo.
Maar ook buiten de muziek deelden wij een grote belangstelling. Bij voorbeeld voor de Citroën 2CV, “de lelijke eend”. Als student konden wij ons slechts hoogbejaarde exemplaren van deze magnifieke auto veroorloven, maar door zelf aan motor en carrosserie te sleutelen, waarbij we elkaar hielpen, hadden wij toch de beschikking over een gemotoriseerd voertuig. Het waren mooie eenden! Jan heeft later weer een 2CV gekocht en die gestald bij zijn vakantiehuis in Frankrijk. Ik heb een periode een Citroën HY gehad, een tot kampeerauto omgebouwde bestelbus. Ook noodzakelijk maar leuk sleutelwerk.
Nadat wij beiden een gezin hadden gesticht hebben wel elkaars kinderen gedurende een korte periode zien opgroeien, maar al gauw sloegen wij onze vleugels uit, zodat we elkaar jaren uit het oog verloren zijn. Jan ging eerst in Brussel en later in het Verenigd Koninkrijk werken, ik verdween naar Groningen.
Hoe leuk en inspirerend was het toen Jan mij ongeveer een jaar geleden belde om een afspraak te maken. We hebben lang bijgepraat, herinneringen opgehaald en leemtes ingevuld. Toen bleek dat we beiden nog actief waren op de hoorn hebben we meteen afspraken gemaakt om duetten te gaan spelen. Dat was heerlijk. In het voorjaar 2018 zaten we naast elkaar in het Orkest van de Vorige Eeuw, een top-70+-orkest! Niets mooier dan het mengen van het geluid van twee hoorns met vergelijkbaar timbre! Het ging zo goed dat we besloten hadden samen les te nemen en ons ten doel te stellen nog een keer het concert voor twee hoorns van Haydn uit te voeren.
Helaas het mocht niet zo zijn. Aan Jan heb ik een dierbare vriend verloren en vooral wanneer ik hoorn speel zal ik aan hem denken.
Over Gerdien, die ik tot mijn spijt nog niet goed heb leren kennen, sprak Jan altijd met liefde en tederheid. Hij was gelukkig. Ik wens haar en natuurlijk ook de kinderen en de verdere familie van Jan heel veel sterkte in het verwerken van dit grote en onverwachte verlies.
Eric Vrijland
