Bedank voor de leuke jaren die we hebben gehad op de camping zoals mijn zus en broer al vermeld hebben. wat waren dat mooie avonden. tevens heel wat video's gekeken het was een marathon bij je thuis . ook heb ik veel van je geleerd tegels legen ,muren stukadoren, enz voort .
zal je nooit vergeten.

John Damen
Veldhoven

De eerste keer dat wij je ontmoette was bij het ophalen van een kerstboom voor Roy en Tom. Met een grootte zwaai gooide je de boom op onze auto en bond 'm vast. Direct, makkelijk en met geen blad voor de mond.... Dát was onze eerste herinnering. Daar waren we wel ff stil van, toen.... hahaha.
Een aantal jaren geleden kwamen we bij je op bezoek nav van het overlijden Marie-José en toen zagen een kwetsbare, liefdevolle man die zijn vrouw miste. Een man die zijn verdriet durfde te voelen, een man die een enorme sterke relatie heeft opgebouwd met zijn zonen, schoonzoon, schoondochter en kleinkind (toen was Bo nog op komst). Zo lief, zo zorgzaam en volop in het leven. Wij hopen van harte dat je het goed hebt daarboven, dat je werd opgehaald door Marie-José... Weet dat wij een oogje in het zeil houden en Roy en Tom zullen bijstaan (en indirect ook bij Bjorn, Judith, Keano en Bo)
Enne, je weet me te vinden - tis niet moeilijk!
Lieve groeten, Liesbeth en Kim

Lieve Bjorn, Roy, Tom en Judith,
Ik kende jullie pap al heel veel jaar. Ik weet nog goed toen hij met zijn aanhanger met twee latjes er op naar de camping kwam en aan de caravan begon te knutselen. Niet veel later kwamen jullie mam en jij Bjorn al mee naar de camping. Jij was er nog niet Roy, je was nog niet in de maak. Wat me nog helder voor de geest staat dat, of het de dag van gisteren was waarschijnlijk heb ik daar een trauma opgelopen, Jan was altijd in voor een dolletje. Hij rende dan achter mij aan en zodra hij mij te pakken had joeg hij mij in mijn blote kontje over de camping en dat nm moest ik beloven aan jullie ma dat ik hem nooit meer zou plagen. De volgende dag was het weer raak.

De laatste jaren heb ik jullie nagenoeg niet meer gezien, het contact was verwaterd. Iedereen had zijn eigen leven en zorgen. Ik was daarom vorig jaar zo ontzettend blij dat ik jullie weer zag, wel op een moment waar droefenis heerste maar toch mijn hart werd verwarmt toen ik jullie weer zag. Ik had jullie, zonder dat ik het besefte verrekes gemist. Ik sprak met jullie af pa dat ik snel langs zou komen, maar door omstandigheden kreeg ik het niet voor elkaar.

Ik schrok me dan ook rot toen ik maandag het bericht kreeg dat hij er niet meer was. Lisette zei op moederdag tegen mij we moeten naar Jan. Tot mijn grote verdriet gaat dat niet meer. Ik kan niet meer naar Jan, de man die ik zo lang ik me kan herinneren deel uitmaakte van mijn leven. Vorig jaar schrok ik ook al toen jullie me vertelde dat Jose er niet meer was. Zoals ik me ze herinner zijn jullie twee machtig mooie mensen verloren in korte tijd. Twee ouders die er altijd voor jullie waren.

Ik ga ze zeker missen.

Heel veel liefs en heel veel sterkte ik weet zeker dat het goed gaat komen met jullie twee broers die samen 1 zijn.

Lex Damen
I

wij hebben jou en josé leren kennen op de camping in netersel. Daar kwam je iedere avond aangereden met aanhanger met 1 plank erop en wij ons maar afvragen wat voor is dat . Maar de tijden daarna hebben we de grootste lol gehad met jullie en de jongens. Nu je er niet meer bent worden de herrineringen alsmaar fijner om daar aan terug te denken.

Maartje van haaren - Damen
veldhoven

Wat zullen we je missen hoe je vaak bij ons kwam eten dat vond je zo gezellig .Of zomaar een kop koffie kwam drinken .Je mooie verhalen die je altijd had.Je kon ook zo genieten van Keano en Bo als je weer iets leuks voor hen hadt gekocht .En voor mij altijd een bos bloemen al zij ik dat ik dat niet wilde .Jos en ik zullen er altijd voor Björn en Roy zijn als het nodig is . Het ga goed Jan dikke kus .

Ineens ben je weg zonder iets te zeggen .
Nu staan we met lege handen
Geen gulle lach meer , geen geintjes meer geen goede raad meer , geen plek meer om naar toe te gaan . Geen oude herinneringen meer ophalen . Geen gesprekken meer over werk . Geen oppas meer voor je lieve kleinkinderen . Geen thuis meer . Wat ik nu al koester dat zijn de momenten die we hebben gehad in de vroege periode in de Soniusstraat en daarna op de Fredrikhenderiklaan . Denk er nog heel vaak aan terug . In Nuenen hebben we ook zeker hele mooie momenten gehad . Maar ook een grote tegenslag het verlies van José . Maar nu moeten we verder zonder jullie . Nu zijn we twee weesjes . Maar geloof me we komen hier op met ups en dows weer boven op . En komen er weer sterker uit . Onze band zal nog sterker worden dan het al was . Ik hoop dat je van boven nog veel naar ons zult kijken en geintjes uit haald . Maar daar twijfel ik niet aan . Mijn laatst woorden
Jullie zijn ouders uit duizenden en hou ontzettend veel van jullie . Het gaat jullie goed daar boven .
HOU VAN JULLIE
Heel veel liefs van je zoon Björn .

Waarom moest jij ons nu verlaten,
En ons hier laten staan,
Je weet dat wij je missen,
En hier met tranen staan.

Ons verdriet is echt enorm,
En onze harten doen zo'n zeer maar wat jij ooit
Voor ons gedaan hebt ,
Vergeten wij nooit meer.

Als ik aan m'n broertje denk,
...dat we lief en leed samen gedeeld hebben,
...dat je altijd een luisterend oor had.
Aan de verjaardagen bij Björn en Judith.
Aan de telefoontjes waarin we de afgelopen week door spraken. Dan was het "het komt wel goed zusje"
Bedankt dat je er altijd voor me wilde zijn.
Dag broertje, lieve groet
Zusje Lenie