We woonden al enkele jaren in de Enemastraat toen Jan en Joke vanuit Groningen naar Leek verhuisden, waar we bijna onze naaste buren werden. Jan en Joke bleken al enkele straatgenoten te kennen: Chris en Carolien, Gerard en Anneke.
Op de verjaardag van één van heb maakten wij kennis met hen. Wat het meest bleef hangen was: "Ze hebben een boot" , een zeewaardige boot waar je mee naar Londen kunt varen. De boot bleef altijd een belangrijk onderwerp in onze contacten. Niet met de gedachte van: Ik zou ook wel met de boot naar Engeland willen varen (ik kan niet zwemmen), maar wel met grote nieuwsgierigheid naar de belevenissen van Jan als zeevaarder.
Jaren later, toen een aantal mannen in de straat ook tijd kreeg voor een maandelijkse koffieochtend, hoorden we veel meer van Jan zijn interesses: Naast de boot kwamen de vakantiereisjes naar de Maas in Noord-Frankrijk, naar Bourgondië, de Morvan geloof ik, de belangstelling voor klassieke muziek, waarmee hij ons altijd verwelkomde als de koffieochtend op nummer 18 was. de belangstelling voor mooie dingen, , in huis, op de zolder maar ook zelfgeproduceerd.
Het bericht van zijn ernstige ziekte kwam hard binnen. Medische behandelingen in Amsterdam twijfel over de mogelijkheden voor herstel, maar daarbij de strijdbare kreet: "Z e krijgen me zomaar niet klein ", ze zijn zo maar niet van me af". Voor die strijdbaarheid en levensmoed hebben we heel veel respect. De Corona heeft de laatste maanden van Jan extra moeilijk gemaakt. De kleine wereld van de zieke wordt door de Corona met alle beperkingen nog veel kleiner.
Dank Jan en Joke.
We waren blij met jullie als buren.
We blijven ons Jan ook zo herinneren en we wensen Joke, de kinderen en andere familie veel sterkte bij het verwerken van het grote verlies.