De dagen en jaren die we krijgen, aan het begin lijkt het een zee van tijd, maar 't blijkt steeds meer tijdelijkheid. Het leven meandert al weer door. Soms dichtbij, soms verder weg, de herinnering blijft. Namens onze ouders Joop & Diny Veneberg: Sterkte gewenst!
Esther/Kristel Veneberg

Janny, nu verenigd met Johan, troostrijke gedachte...
Janny, die we leerden kennen als een barmhartige mens die ons in haar leven liet, haar leven met ons gedeeld heeft. Ze was trots op haar leven, op Johan, op haar kinderen (en later kleinkinderen natuurlijk), op haar bescheiden maar zo voelbare manier, maar ook zo geïnteresseerd en nieuwsgierig naar anderen... Hoe vaak zaten we te praten, lachen, borrelen, eten, ons verhalen te vertellen en onze zorgen te delen. Een van de ontroerendste momenten die ik nooit vergeet en blijf koesteren, wanneer ik een brief kreeg met de langverwachte verblijfsvergunning. We waren met Janny alleen thuis en even koffie in de keuken drinken... Het brief betekende veel voor mij: timing kon niet beter, want behalve einde lange periode van leven in onzekerheid zou ik maand later bevallen van mijn tweede zoon. We hielden elkaar vast en huilden van geluk. En ik voelde mij zo geliefd!
Vanaf toen was onze verbond nog inniger en bijzonderder. Het bleef, nooit hebben we elkaar uit het oog verloren...
..een andere brief, nu van Janny, met de boodschap over haar ziekte, betekende een ernstige verandering voor haar, en deed ons weer huilen. Snel kon ze ons troosten met haar sterke houding en wil om leven te vieren.
Hoe sterk moet je zijn!!
Lieve fantastische Janny, doe de hartelijke groet aan Johan, jullie hebben het allerbest gedaan en de wereld met veel mooie cadeaus verrijkt.
Svetlana, Genadi, Alex en Jozef