Lieve Jarg,
Je hebt mij heel diep geraakt. Een paar jaar zijn we samen 'onder weg' geweest.
Alles hebben we gedeeld, lachen, tranen, inspiratie, angst en boosheid. Veel heb ik van je geleerd. Vooral doorgaan tot het gaatje, hoe eng het is om echt gezien te worden, maar ook hoe fijn. Ik bewonder je om je enorme doorzettingsvermogen, hoe je het licht zocht in alles en iedereen, ook als het bijna donker was. Hoe je overvloed nastreefde door je steeds bewuster te worden van je diepste verlangens en een manier zocht om je belemmerende overtuigingen te tackelen. Moedig.
Je pad is een weg geweest vol van uitdagingen, maar ook vol van mensen die van je houden, mensen die je via je camera een beetje van zichzelf hebt laten zien.
Het laatste jaar zijn wij door wat wij aardse zaken zouden noemen, elkaar verloren, persoonlijkheidsstukken die even niet verenigbaar waren. Ik herinner me onze laatste ontmoeting waarbij we elkaar eigenlijk wilden omhelzen, onze ogen contact maakten, zoals altijd. Maar we het niet deden. Altijd gedacht dat als de tijd rijp was, we zouden hebben kunnen praten, dat over zou blijven waar het echt om ging. Je zei me steeds 'wees niet bang Mo, ik ga niet dood...en wat was ik bang.
Lieve Jarg, nooit zal ik je vergeten. Till we meet again.
Ik wens iedereen kracht en liefde toe die Jarg moeten gaan missen. Mijn hart gaat uit naar Seppe en Mila, zijn moeder, Maaike, Daan en Manje. Laten we zijn voorbeeld volgen en het licht in alles en iedereen blijven proberen te vinden....
