Lieve Jennifer, jij was een lichtend voorbeeld van onverzettelijkheid en kracht. Nooit maar dan ook nooit heb ik je horen klagen terwijl als er daar iemand recht op had jij dat was. Ik bewonderde jouw kracht om maar door te gaan, heb vaak aan je gedacht en je was een voorbeeld voor me. Ongekende wilskracht.
Ik ken je al jaren maar heel lang mochten we het er niet over hebben, jouw ziekte. Dat veranderde vanaf januari dit jaar toen we samen een heel openhartig en emotioneel gesprek hadden en we daarna regelmatig contact hadden via de app. Standaard was jouw antwoord “komt goed” maar dit veranderde langzaam in “gaat niet zo goed” en “hoop dat ik morgen een betere dag heb”. Het was balanceren tussen je niet lastigvallen maar je wel laten weten dat ik aan je dacht. Ik ben zo enorm dankbaar dat je in januari en met Pinksteren aanwezig was bij ons allemaal. Ondanks al je pijn maakte je het er beste van en was je vrolijk, aanwezig en ging als laatste naar bed; ongelofelijk.
Acht jaar lang gestreden en hoe, de kaart is prachtig en je was zeker nog lang niet klaar. Iedereen wist dat dit ooit zou komen maar de klap is alsnog enorm. Ik wens iedereen alle kracht toe, ouders, Lidy, familie, kennissen en vrienden maar boven alles Jelmer. Jij bent er ALTIJD geweest voor Jen, haar kracht was jouw kracht.
