Tot mijn schrik las ik het overlijdensbericht van Jens, ik heb vele jaren vanuit de inkoop prettig samengewerkt met Jens, naast een deskundige collega was hij ook een aangenaam mens. Ik wens de familie de komende tijd veel sterkte

Jens begon altijd al vroeg en als ik dan op kantoor kwam stond hij regelmatig op me te wachten om de deur voor mij open te doen en me te verwelkomen voor weer een nieuwe werkdag. Altijd was Jens belangstellend en samen deelden we de liefde voor onze hond(en). Ook kreeg ik altijd een berichtje als Jens bij de Broekhof in Zuidbroek was (de plaats waar ik ben opgegroeid) voor een gitaarbeurs. Ik denk dan ook met hele warme gevoelens terug aan Jens als collega.
Rebecca, kinderen en kleinkinderen: heel veel sterkte toegewenst met dit verlies.

Ik heb Jens jaren lang mee gemaakt als een vriendelijk en vooral meelevende collega die klaar staan voor een ander hoog in het vaandel had.
Ik denk nog terug aan de gesprekken die wij hadden over de puch brommers waarvan hij 2 exemplaren had maar ook de muziek uit de jaren 60/70 ook serieuse gesprekken hadden we regelmatig.
Sinds vorig jaar oktober ben ik met pensioen gegaan maar hij belde mij regelmatig hoe het met mij en Marja ging en hoe onze verhuizing naar Nijverdal beviel.
Maar ook als er iets gebeurd was op Windesheim en hij vond dat ik dat moest weten belde hij mij.
Jens is uit zijn lijden verlost hoorde ik.
Heelaas heeft hij zijn verdiende pensioen niet gehaald.
Ik wens Rebecca , kinderen kleinkinderen en familie veel sterkte toe met dit verlies.

Toen ik ca. 28 jaar geleden begon als junior accountmanager bij Xafax Nederland BV leerde ik Jens als een integer, sympathiek en loyaal mens kennen. Vanuit zijn rol bij de repro-afdeling en later als contractmanager. Jens bleef altijd vanuit de rollen die hij heeft bekleed betrokken en professioneel. Belang van Windesheim stond altijd bovenaan. Meer dan 28 jaar hebben we een zeer plezierige zakelijke relatie met elkaar gehad.

Maar ook was er altijd ruimte voor een persoonlijk gesprek. Ik weet dat Jens samen met zijn vrouw én de hond van uitwaaien op de Waddeneilanden hield, dat hij gitaar probeerde te spelen (Jimi Hendrix was zijn voorbeeld), in Vaassen woonde en van wijn hield.

Ik ging altijd met veel plezier naar Windesheim om ‘een bakkie te doen’. Ik zal deze ritjes naar Zwolle en onze gesprekken missen!

Langs deze weg wens ik de familie en naasten heel veel sterkte met dit grote verlies.

Ik zal je zeker missen.

Bert Vink

Juni 1993 kwam ik werken bij de winkel van Windesheim. In Augustus kwam jij bij Windesheim. In de ruimte van de winkel heb je een copyshop opgericht. Daar heb je mij voor 1 dag in de week aangenomen. Wat hebben we veel gelachen. Je zei altijd dat je nooit je humor moet verliezen. Dat kan levensreddend zijn. Roos heeft in de zomer ook nog vakantiewerk bij ons gedaan. Heel gezellig. Ik weet nog dat jij je huis in Vaasen kreeg. Je liet me de plek zien toen we een training hadden. Je was zo blij met je huis aan de bosrand waar je fijn met de honden kon wandelen. Ik had je je welverdiende pensioen zo gegund. Wat intens verdrietig dat je dit niet is gegeven. Rebecca, Roos en verdere familie en vrienden heel veel sterkte. Dag Jens.

Na vele jaren geen contact te hebben gehad, belde Jens mij in april 2021 met de vraag hoe het met mijn vrouw Netty ging. Hij had namelijk op zijn werk onze vriend Henk gesproken en die vertelde hem dat Netty op 2e kerstdag 2019 een herseninfarct had gehad. We hebben toen meer dan een uur aan de telefoon gezeten en wat oude herinneringen opgehaald. Hij tipte nog over een camping bij Doetinchem, De Slangenburg, waar zijn collega Frans eigenaar van was en de camping zou fantastisch zijn. Dankzij die tip zijn we daar nu tot volle tevredenheid al tweemaal geweest. Dat was Jens. Kon hij een ander helpen dan stond hij klaar.
Toen wij Jens leerden kennen, in de 70er jaren, was hij in Zwolle komen wonen achter in een steegje, op de hoek bij de schoenmaker aan Thomas a Kempisstraat. Je moest het steegje kennen, anders vond je het niet! Jens kwam bij de atletiekvereniging P.E.C. waar ik training gaf en begeleiding deed. Van zijn prestaties op de loopnummers kan ik weinig melden omdat die lijsten niet meer aanwezig zijn. Mijn ervaringen met Jens waren van een andere orde. Omdat Jens zich toen al bezig hield met fotografie was hij de aangewezen persoon om te helpen bij de tijdwaarneming bij de loopnummers. De fotofinish! Dat stond toen nog in de kinderschoenen en in het land der blinden is 1 oog koning zegt het spreekwoord. Zo was het ook met ons. Wij werden door verschillende atletiekverenigingen uitgenodigd om daar de tijdwaarneming te doen. Vele malen met Jens op pad geweest en samen veel lol gehad ondanks ons “moeilijke” werk. Wat konden atleten en begeleiders soms zeuren als hun eigen geklokte tijden, op chronometers, niet overeen kwamen met de door ons geregistreerde tijden. Jens wist dan altijd wel een goede uitleg te geven en dropen de boze mensen af!
Omdat Netty en ik in 1975/77 een boerderij vlak bij Lemelerveld kochten en verbouwden was het probleem; de tuinaanleg. Vele vierkante meters weiland moesten omgespit worden maar een aantal leden van a.v. P.E.C. waren bereid om ons daarmee te helpen. Zo ook Jens. Waarschijnlijk zijn er in zijn dossier nog wel wat foto’s van die dag te vinden. In ieder geval was Jens een persoon die op onze verjaardagen aanwezig was en samen met andere leden van a.v. P.E.C. zelfs een weekend in omgeving van Alkmaar doorbracht met zijn toenmalige vriendin Alyn.
Jens werd ernstig ziek en in een Amsterdams ziekenhuis opgenomen. Wij dachten echt hem niet meer terug te zien in Zwolle. Een wonderbaarlijke genezing volgde en Jens was weer bijna vanouds.
Na 5 jaar vrij van kankercellen moest en zou er dan ook een feestje gehouden worden. Dat was Jens ook!
Omdat ik mij in de 80er jaren bezig hield met de stadsarcheologie van Zwolle heeft Jens mij vele malen geholpen en foto’s van verschillende opgravingen zijn te zien op mijn site, oudekerstversiering.nl onder de link archeologie. Tijdens die periode en op mijn verjaardagspartijtjes kwam Jens in aanraking met de toenmalige chef-kok van De Librije; Henk Nijhoving. Het praten over eten en wijn kreeg z’n vervolg in De Librije waar Henk voor ons kookte en waar we samen heerlijk genoten hebben. Jens had ook in die periode Rebecca ontmoet en na hun trouwen was de polder hun woongebied. Een verhuizing naar Vaassen bleek voor vele jaren te zijn maar toen ik Jens op 5 april aan de telefoon had vertelde hij mij dat hij heel graag terug wilde naar zijn “veilige” omgeving Zeewolde. Hij zou mij nog het nieuwe adres sturen maar dat heb ik helaas nooit van hem mogen ontvangen en over dat hij ziek zou zijn is met geen woord gesproken in dat telefoongesprek.
Toen wij dan ook via via het bericht kregen dat Jens er voor gekozen had om naar huis te gaan en niet naar een hospice heb ik nog geprobeerd hem via een app te bereiken maar die handeling bleef onbeantwoord. Het laatste bericht dat wij mochten ontvangen was als een bliksemschicht bij heldere hemel “Jens is niet meer”. Dat deed pijn en dan blijkt dat je vaak te laat bent om oude vrienden nog eens te bezoeken. Dat wij Jens hebben mogen meemaken in goede en slechte tijden is een herinnering die blijft.
Netty en ik wensen Rebecca en de kinderen heel veel sterkte toe in de komende tijd.
Egbert & Netty Dikken te Zwolle