Er zijn geen woorden voor….
Het is als het getal; biljoen, triljoen…je weet dat het bestaat maar je kan je er geen voorstelling van maken.
Jouw verliezen heeft zo’n ongelooflijk gat geslagen, een krater zó groot dat ik het niet kan over zien, dat ik het niet áán kan zien, m’n ogen niet kunnen en willen geloven wat ze niet meer zien.
Het is té groots, té pijnlijk om te beseffen dat ik je voor altijd kwijt ben, je voor áltijd moet missen. Dat ‘nóóit meer ’ onomkeerbaar is blijkt de grootste pijn die ik kan voelen…ik kan niet meer voor je knokken, niet meer voor je vechten, niet meer de barricade op in een poging jou te redden.
Ik kan nooit meer met je praten, je nooit meer zien, je nooit meer aanraken, je nooit meer knuffelen, nooit meer met je lachen, nooit meer om je lachen, nooit meer, nooit meer, nooit meer…….
Het is als een foto waar één persoon een grijs silhouet is, je zal er nooit meer bij staan, het plaatje is vanaf nu altijd zonder jou…en dat is onverteerbaar, zo onverteerbaar….want zó had het niet moeten zijn
Nooit meer zullen we je zien genieten, zullen we je zien gek doen, zien paardrijden, een uur zien proberen tot je die salto achterover toch nog blijkt te kunnen.
Ik kan je nooit meer de wereld laten zien, laten zien wat wel mooi is of de moeite waard, niet meer samen koken, niet meer samen naar de stad, niet meer samen op vakantie, niet meer samen kletsen, niet meer, niks meer…
En nooit zal jij nog de hoogte punten bereiken van je diploma halen, feestjes en festivals bezoeken, die parachutesprong maken, je eigen zelfstandigheid bereiken, zussen zijn met je zus, de grote zus zijn voor je broer, uitgroeien tot die mooie leuke meid, een prachtig mens die wij wel zagen maar jij niet…
Dat de laatste jaren, jaren waren van ongelooflijke strijd, jouw grote gevecht met het leven en jezelf en vooral een groot ‘niets’ in de klinieken…want dat is wat het is…niets, is wat het nog pijnlijker maakt. Geen hoogte punten meer in de laatste jaren van je leven, niets wat het leven soms nog wat lichter maakte.
Dat het ons niet gelukt is je daar nog uit te krijgen, we hebben het zo lang mogelijk geprobeerd maar je deed bijna letterlijk en figuurlijk de deur dicht door de grote dreiging die jou beheerste…..alle deuren moesten letterlijk en figuurlijk dicht en de juiste hulp heb je niet(nauwelijks) gekregen om dat weer om te keren, en ook wij hebben daar niet de hulp en ondersteuning gekregen die we zo hard nodig hadden om jou te helpen……wat hebben we daar voor geknokt, maar het is ons niet gelukt……
Misschien hadden we ook in de laatste maanden opnieuw nóg méér op de barricade moeten staan om op z’n minst gehoord te worden….maar het is ons niet gelukt…….
Wil je niet missen meisje, love you
