Jeroen, of Burk voor intimi, ken ik vrijwel mijn hele leven. De familie van Berkel woonde tegenover ons en Leny en Cees waren bevriend met mijn ouders. Zodoende leerde ik Jeroen maar ook Inge en Helen al van kinds af aan kennen.
Maar ons contact werd pas echt intensief toen Jeroen 12 en ik 13 jaar was. Hij introduceerde mij aan zijn 2 voetbalmaatjes, waarmee hij ook samen op het Alkwin College zat, Mark en Mike. En zo werd de bakermat gelegd voor een hechte vriendschap die tot op de dag van vandaag voortduurt.
Vanaf het begin waren we onafscheidelijk. Elk dag spraken we af om te voetballen , te klaverjassen of gewoon bij elkaar te zijn. We luisterden op zolder naar Prince, we gingen samen voor het eerst stappen in de CanCan en kregen samen onze eerste vriendinnetjes. We gingen voor het eerst samen, zonder ouders, op vakantie naar Noordwijk. Daarna volgden nog vele andere vakanties naar Mallorca, wintersport in Oostenrijk en zelfs naar Hongarije, toen nog achter het Ijzeren Gordijn. Samen op avontuur.
Samen ontdekken en mensen ontmoeten dat is wat wij wilden. Jeroen was hierin vaak de drijvende factor. Zo makkelijk als dat hij contact maakte, met zijn gulle lach en vrolijke open houding, dat was iets waar ik eigenlijk altijd stiekem een beetje jaloers op was.
Aan de andere kant leken we ook wel weer heel veel op elkaar. Allebei superdruk , op het chaotische af. Snel maar vooral veel te hard pratend. En op het irritante af, strontmelig zijn. We deelden ook dezelfde humor. Een woord was genoeg. Samen deden we altijd voor de spiegel van Kooten en de Bie na. Ik was Kees en hij was Wim. Ik Jacobse. Hij van Es.
Wat me opvalt als ik terugkijk naar onze jeugd, is dat Jeroen met zoveel mensen contact bleef houden. Eigenlijk maakt het niet uit in welk levensjaar Jeroen iemand ontmoette vanaf dat moment pakte hij je bij je lurven en liet hij je nooit meer los. In zijn overvolle sociale leven was er dan ook altijd tijd om met iedereen contact te houden. Hij wist van de 16 uur, die een normaal mens binnen een etmaal leeft, minstens 32 uur te maken. Einstein had ongelijk, er is dus toch nog een tijddimensie. Daar waar alles 2x zo snel gaat en 2 x zo intens. Ik noem het de Burk-Tijddimensie. En als je het zo beschouwt, is Jeroen geen 50 maar minstens 100 jaar geworden.
Zo ging het ook met studeren. Tussen al dat uitgaan, voetballen, kaarten en vooral heel veel lachen en ouwehoeren moest er ook nog gestudeerd worden. Dat ging bij de meesten van ons groepje dan ook niet goed. Behalve bij Jeroen. Sterker hij deed de laatste 2 jaar VWO in 1 jaar en hij deed de zeilschool de Wijde Aa er nog even bij.
Door deze inhaalactie konden wij samen economie studeren aan de VU. De sporadische keren dat we naar college gingen eindigden we al binnen 10 minuten in de Menza om te klaverjassen. Tentamens voorbereiden was niet Jeroens zijn favoriete bezigheid. Na 10 minuten was al het “kom op Cuud we gaan even naar de snackbar, leren kan altijd nog”. Dat was ook typisch Jeroen, leuke dingen eerst …de rest komt later wel.
Jeroen besloot Politicologie te gaan studeren aan de UvA. Ik ging door op de VU. Maar van een breuk in onze hechte vriendschap was geen sprake. Sterker die werd alleen maar nog intenser. We gingen nog geen jaar later, in 1991, voor het eerst samen op kamers. Niet zomaar een studentenkamertje 3 hoog achter, nee Jeroen had een heel klooster midden in het centrum van de stad geregeld. Op de Lauriergracht hadden we de mooiste tijd van ons leven. Uiteraard was de hele Uithoorn gang aanwezig. Maar ook Jeroen zijn zeilvrienden en meerdere studiegenoten kwamen er wonen. Jeroen was de spil van de hele gemeenschap en met al deze mensen hield hij, tot aan vorige week maandag , contact.
Na het klooster heb ik op nog 3 plekken samengewoond met Jeroen. Eerst in een statig herenpand aan het Vondelpark, ook weer met de hele Uithoorn Crew. Daarna, in 1995, samen met Max in de Rijnstraat, Rivierenbuurt. Het was een prachtig jaar met een super zomer. Elke dag varen met de dikke D in de grachten en met Sail. Ajax won de Champions League en in dat jaar ontmoette ik mijn huidige echtgenote. Jeroen was ceremoniemeester op onze bruiloft, een rol die hem op het lijf geschreven was. Als laatste hebben we nog 2 jaar samengewoond in de Watergraafsmeer. Middels woningruil kregen we in 1997 uiteindelijk ieder onze eerste echte eigen woning.
Na zoveel jaren bijna 24 uur op elkaars lip voelde dit wel een beetje als een scheiding. We zagen elkaar minder vaak, zeker toen Jeroen verhuisde naar west en ik naar IJburg. Ofwel “de andere kant van wereld” zoals hij gekscherend zei. We stichtten allebei ons eigen gezin. Ik werd ondernemer, Jeroen ging de politiek. Maar de wortels zaten zo diep, dat als we elkaar zagen het weer voelde als vanouds. En altijd waren de andere Uithoorn-gang leden erbij. Voor een avondje uit, een korte vakantie, voor een potje klaverjassen of om gewoon heel veel te ouwehoeren. Nee, dit zou echt nooit stoppen. We zagen ons zelf over tig jaar eindigen in een bejaardentehuis. Lekker elke dag klaverjassen. Dan was de cirkel rond.
We hielden hierbij echter geen rekening met het tempo en intensiteit waarmee Jeroen leefde. Ik heb Jeroen meerdere malen getracht te waarschuwen hiervoor. Maar Jeroen was Jeroen. Hij zoog het merg uit het leven. Het was altijd Alles of Niets. En eigenlijk was het alleen Alles.

Verdomme Burk, halverwege de wedstrijd van het veld stappen. Dat was niet de afspraak.

Maar in de-Burk tijd dimensie is de wedstrijd al afgelopen. Hij wacht op ons in de kantine. Met een biertje en een pak kaarten in zijn hand.