Lieve Jessica,
Alweer anderhalf jaar geleden dat ik je hier schreef maar nog geen moment uit mijn hoofd verdwenen. Vandaag ben ik alleen thuis kwam zelf net terug van een crematie op het nieuwe Ooster, daar waar we jou ook een laatste eer hebben bewezen.
Nu zit ik alleen thuis en ik heb al wel vaker met jou CD in me handen gezeten maar altijd vond ik het erg eng. Nu dacht ik, ik ben alleen en kan me lekker laten gaan. Ik heb jou foto’s erbij gepakt op de tafel voor me gezet en ben zelf op de bank gaan zitten met maar vast wat servetjes naast me. Voor de 2e keer in bijna 14 jaar alweer luister ik jou crematie terug.... wauw..... Gelukkig had ik die servetjes vast gepakt want heb alleen maar aan een stuk door zitten huilen. Ik keek naar de foto op me telefoon van mij die naast jou staat terwijl jij daar in de kist lag.... Als ik het zo terug zie en hoor wil en kan ik het nog steeds niet geloven. Ik hoop dat je even bij me was, dat je naast me op de bank zat.
Ondanks dat het zo lang geleden lijkt doet het me nog net zoveel les die ene dag.
Er gebeuren nu zoveel dingen die ik met jou zou willen delen. Ik praat ook nog zo vaak over jou of wanneer mensen wel eens zeggen Romy wat ben je toch koppig en ik dan weer zeg ik koppig dan had je mijn nicht moeten kennen haha.
Ik keek van de week de DVD terug van de bevalling die dan weer niet gefilm is haha maar sinterklaas stond er ook nog op en toen zag ik ineens weer hoe een grote familie we eigenlijk hadden. En hoe weinig er nog over zijn.
Vorige week op jou verjaardag was Osman hier wauwwww dat voelde zo goed het maakt me altijd gelukkig hem weer te zien. Toen we hem weer terug gingen brengen nog snel een foto met z’n drieën gemaakt van Osman mij en jou om mijn nek. Stiekem hoop ik dat je naast ons stond.
Ook terwijl ik dit typ huil ik nog steeds... Kon de tijd maar terug gedraaid worden was je maar gewoon hier.
Ik mis je
