Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Jo
Je was een bijzondere man.
Betrokken bij alle herdenkingen.
Maar ook een graag geziene gast in het (personeels)restaurant van het stadhuis.
Ik zal je missen bij de jaarlijkse Indie-herdenking,
Lieve groet
Liane de Witte

Jo wat mij van u nog het meest bij blijft is dat u op 4 mei tijdens de dodenherdenking op het Traianusplein altijd voorging bij de leerlingen van de school ( vlgs mij De buurt) die het monument geadopteerd heeft. U bent voor vele van deze kinderen een voorbeeld geweest en velen hebben ze door uw verhalen laten inspireren.
Jo rust zacht .
Vriendelijke groet
Richard Hendriks

Lieve jo,
Een mooi mens is er niet meer...
Wat kwam ik graag bij jo... altijd mooie verhalen vertellen over vroeger..over de oorlog...over carnaval...over mijn ouders...
De laatste tijd raakte zijn lichaam op...maar zijn hoofd niet....hij bleef belangstellend...
Als ik weg ging zei hij altijd.. doe de groetjes aan je moeder....
Dag lieve jo....
Cynthia van der laan ( pedicure)

Jo herinner ik als een vrolijk optimistisch mens. Bij verjaardagen bij ons thuis (bij mijn ouders of bij mijn broer en schoonzus) was Jo altijd positief aanwezig. Een kwinkslag, het hoogste woord, maar vooral positief.
Hij was voor mij de aanzet in het Knotsenburgse carnaval. Samen met Marc als draoiende knotsers op Plein’44, waarna we de carnavalswereld inrolden bij Kiek ze Kieke, St.Anneke en de Slurfers. Ook voor het openbaar carnaval nog het een en ander gedaan en Jo zag dat het goed was. Lang, heel lang wilde hij er nog bij zijn. Steeds maar weer als Heer van Knotsenburg. Annelien heeft dat steeds mooi met hem gedaan.
Rowen Hèze bezong ooit in een liedje:
Beste vrind, witte da, soms is het beter iets moois te verliezen, beter verliezen, dan da ge het nooit het gehad.

En zo is het.

jo leerde ik eigenlijk kennen via mijn vader herbert meuwese. als die twee elkaar tegenkwamen viel het nooit stil. het ging met name over de nijmeegse carnavalswereld.
ze waren beide drager van de gouden knots.
als ik na het overlijden van mijn vader jo tegenkwam was het altijd even van:
“we hebben een prachtige tijd gehad” en vlogen de anekdotes en herinneringen mij om de oren die ik met veel plezier aanhoorde.
jo was ook altijd geïnteresseerd in mijn muziek waar hij dan naar vroeg. altijd leuk.
ik hoop dat ze boven gezellig verder babbelen onder het genot van een lekker borreltje.
dankjewel jo, voor wie je was…
tom meuwese.

Lieve Jo,
Ik heb je mogen ontmoeten vanuit mijn werk. Wat kon je toch altijd goed vertellen over de oorlog. Wat een ervaring en verhalen. Wat een held dacht ik altijd. Zo een warm mens.
Na weer een lange tijd mocht ik je wederom ontmoeten maar toen bij de Stadspartij. Je wist wie ik was. Dat voelde zo fijn. Mijn naam wist je niet meer maar wel waar we elkaar van kende.
Het was altijd zo fijn als je even langskwam op het stadhuis voor een praatje en als je niet te druk was voor een bak koffie.
We zullen je enorm gaan missen met al je wijsheden en verhalen.

Lieve Jo rust zacht.
Jeanette Exel

Dag lieve Jo,

De eerste keer dat we elkaar spraken was tijdens een borrel van de Stadspartij. We hebben met z’n tweeën uren gepraat over jouw oorlogservaringen en over Nijmegen van vroeger. Wat was ik onder de indruk van de dingen die jij vroeger hebt gedaan.

Ook kwam je af en toe langs op het stadhuis om een kopje koffie te drinken met ons. Dit was altijd super gezellig en bijzonder. Jij deelde je levenslessen met ons en die zullen we en in ieder geval ik nooit vergeten.

Jo bedankt voor alles wat je voor Nederland en Nijmegen hebt gedaan.

Rust zacht, liefs Sem Jetten

Als journalist van de stadsredactie van De Gelderlander heb ik Jo van Son vele malen ontmoet en gesproken. Het was een man vol verhalen, met vele herinneringen aan de oude stad.
In 2009 sprak ik heb uitgebreid over het dramatische bombardement op Nijmegen van 22 februari 1944. Binnen een halve minuut het stadscentrum weggevaagd, honderden doden, duizenden gewonden. Jo vertelde me hoe hij nog altijd het stadscentrum van voor de oorlog voor zich zag. In zijn dromen liep hij ook nog vaak door die oude stad. Hij schetste de Zeigelbaan, de Oude Varkensmarkt, de Broerstraat en Augustijnenstraat. ‘Mijn speeltuin’. Hij doelde op zijn kinderjaren. Grootgebracht in de Piersonstraat struinde hij door de oude stad.
Het was er na de oorlog zo bij betrokken dat hij als twintigjarige alsnog de oude stad op papier herstelde. Hij zette alle verdwenen winkels weer op de juiste plek op de plattegrond van Nijmegen.
Ik kreeg die schetsen van hem. Gebruikte het later in een verhaal. En ja ik denk eraan om die schetsen met namen straks weer te gebruiken bij de 80e herdenking van het bombardement, in 2024 . Een herinnering met namen die de stad nooit mag vergeten.
Jo heeft een pracht herinnering opgetekend, voor eeuwig te bewaren en door te geven.
Jo zijn geheugen gaat nooit verloren.
Ik dank Jo voor zijn verhalen.
Rob Jaspers