Als kinderen genoten wij van de grote vakantie; lekker een heel lange tijd niet naar school en voor ons alle tijd om in de boomgaard te struinen. Maar nog mooier vonden wij de nazomer en het begin van de herfst. Want dan moest het fruit worden geoogst, hoewel wij ervan baalden dat we dan weer nét naar school moesten. Die stomme taaloefeningetjes en rekensommetjes konden ons op dat moment gestolen worden. Maar goed als kind heb je niets in de melk te brokkelen, dus deden wij gedwee onze taakjes om dan … om kwart over drie, snel naar huis te fietsen. Daar werd het ‘schooluniform’ snel verwisseld voor ons werkkloffie en haasten wij ons naar de plukkers.
En daar troffen we meestal ook onze achterbuurman, ons oom Johan, die zijn grote broer (ons vader) een handje kwam helpen. Met een door de zon gebruinde huid, een sigaretten-peuk tussen de lippen en een volle plukschort daalde ons oom de ladder af en deponeerde tientallen kilo’s goudrenetten in de gereedstaande fruitkistjes. ‘Zo, zijn jullie nu alweer uitgeleerd?’ lachte hij ons toe, waarop wij -zo verlegen als wij waren- hem vriendelijk toeknikten. De broers keken elkaar dan even aan en lachten ons toe.
Ons bezoekje aan de boomgaard met zijn hardwerkende plukkers luidde vaak een korte pauze in. Zittend op een fruitkistje wisselden de broers onder het genot van een kopje verse koffie, door ons meegebracht in een thermoskan, allerlei nieuwtjes uit. Het was grote mensenpraat, dat wij met ons kinderverstand niet begrepen. Wel voelden wij aan dat het goed was, want er viel zelden een onvertogen woord; de sfeer was gemoedelijk en wij -kinderen van Wim van Buren- kwamen in de boomgaard helemaal tot rust, bij ons pa en bij oom Johan, ‘onze’ vriendelijke reus.
In onze herinneringen waren Wim en Johan meer dan broers; zij waren dikke vrienden, die elkaar hielpen waar ze konden. Oom Johan hielp bij het plukken, en ons vader hielp bij het binnenhalen van het hooi. En nu zou het zomaar kunnen dat die twee lang van elkaar gescheiden broers daar ergens boven in de hemel allemaal mooie verhalen aan het ophalen zijn. In gedachten zien wij ze keuvelen, zoals destijds in de boomgaard. Wij zullen de gulle lach van ons oom – de vriendelijke reus- nimmer vergeten.
Gerda, Ineke, Wilma, Antoon en Jeroen
