De afgelopen maanden waren zwaar en intensief. Hoewel je ernstig ziek was kwam jij bijna elke dag gewoon nog naar school. Dat wilde jij graag. En ik natuurlijk ook. Niet omdat je zoveel (administratieve) werkzaamheden voor school doet, maar juist ook omdat het zo fijn en gezellig was. Rustig aan de slag met al je taken, uiterst nauwkeurig en correct, altijd vriendelijk, aardig en belangstellend naar anderen. Ondanks alles. Ik mis je, mooi en bijzonder mens.
Nu vind ik overal jouw briefjes, instructies en lijstjes. Ja, de afgelopen maanden hebben we vaker tegen elkaar gezegd dat het handig was om wat dingen op te schrijven. Je wist maar nooit. Hoewel je het zelf zo zwaar had, dacht je aan ons en aan de toekomst en wilde behulpzaam zijn en zorgen dat alles goed zou lopen. Zo was jij, mooi en bijzonder mens.
Altijd heb ik stille hoop gehouden, dat jou nog wat meer tijd werd gegund. Ook nog enkele dagen voor je overlijden, toen de donkere wolken zich samen pakten en jouw einde nabij kwam. Hoop doet leven is het gezegde. Het werkte tien maanden lang. Dankbaar ben ik voor de jaren dat ik jou heb mogen kennen, mooi en bijzonder mens.
