Op de bodem van een oude vijver
leefden larven die niet konden begrijpen waarom niemand uit hun groep
ooit terug kwam nadat ze waren opgekropen tegen de stengels van de lelies
die op het water dreven.

Ze beloofden elkaar
dat....
de volgende die werd geroepen om de klim naar boven te maken,
terug zou komen om te vertellen wat er met hem was gebeurd.

Al gauw voelde een van de Larven de innerlijke drang om het oppervlak op te zoeken.
Eenmaal boven rustte hij op een lelieblad uit en onderging een glorieuze verandering
die van hem een libel
met prachtige vleugels maakte.

Tevergeefs probeerde hij zich aan zijn belofte te houden. En Terwijl hij heen en weer vloog over de vijver, gluurde hij naar zijn vrienden daar beneden.

Toen begreep hij dat zelfs als zij hem konden zien,
zij zo’n prachtig schepsel nooit zouden herkennen als een van de hunnen.

Het feit dat we onze ouders, onze geliefde of onze vrienden niet kunnen zien
of contact met hen kunnen hebben
zoals we gewend zijn, na de verandering die wij
“de dood” noemen,
is daarom geen enkel bewijs
dat ZIJ niet langer zouden bestaan!