Nu ga ik dus nooit meer tv kijken en chips eten en stoeien met Cas en Tijn op de bank bij Luuk. En nooit meer met de surfplank achter de trekker of de varkens eten geven. Dat was het moment dat mijn zoontje van 10 Jack, besefte dat Joost dood was.

Voor Jack was het bij Joost en Luuk een tweede thuis. Jack was er altijd welkom. Altijd.

Toen we daarna door z'n Pokémon kaarten gingen om te kijken welke het meest op Joost lijkt ontdekten we dat dat Charmander was. Hij is sterk, hij lacht graag, is er voor iedereen en wilt graag zijn naasten beschermen maar vergeet zichzelf wel eens.

Het fijne van Pokémon‘s is dat ze niet echt dood kunnen. Ze evolueren in iets anders, iets nieuws.
Zij kunnen wel heel zwak worden na een gevecht. Maar ze krijgen altijd weer nieuwe energie van een vriend, trainer of baasje. En dat ze dan verder evolueren, dat is de kracht van Pokémon‘s. Misschien is het ook wel de kracht van Joost En is hij nu geëvalueerd in iets waar hij zelf vrede mee heeft.

Mijn zoontje van 10 weet denk ik nog niet precies welke leegte Joost zal achterlaten in zijn leven. Gelukkig heeft hij hele warme herinneringen aan de afgelopen jaren.

Herinneringen aan Joost die gewoon Joost was.

Vaarwel kerel.
We zullen je missen.