Troostende woorden. Ze zeggen dat die helpen. Helpen bij het verwerken van zo veel verdriet. Wij wensen dat jullie van harte toe. Heel veel sterkte met het verwerken van dit verdriet en dat jullie veel steun krijgen hierbij.

Groet,

Marian en Wil van Elk

Marlene,
De duurzame herinneringen aan Joost zullen jou steunen om de komende tijd goed door te komen, hoop ik.
Ik wens je veel sterkte en zin om verder te gaan met de dingen die waardevol zijn voor jou en jouw omgeving.

Toen ik na één van onze bezoeken aan Joost met Jeannette overlegde of ik hier zou spreken, vond zij dat ik dat zeker zou moeten doen. Met name voor Nicole en Leonie, mijn “dubbele” nichtjes.
En daarmee kom ik meteen bij een belangrijk punt. Gelukkig heb ik dit de afgelopen periode nog met Joost en Marlene kunnen delen en heb ik mijn vaak onuitgesproken gedachten en complimenten nog aan hen kunnen overbrengen. Ik herhaal ze nu hier als eerbetoon.

“Joost en Marlene, de wijze waarop jullie in jullie samengestelde gezin Nicole en Leonie, maar natuurlijk ook Dennis en Julia, hebben opgevoed en grootgebracht, daar zijn wij ongelofelijk trots op. We hebben dit natuurlijk door de jaren heen gevolgd en gezien dat jullie, o.a. door de enorme energie van Marlene en de vaak relativerende rust van Joost, deze enorme klus samen hebben geklaard. Daarvoor mijn hartelijke dank en complimenten, ik denk dat ook Annemieke ongelooflijk trots op haar meiden zou zijn geweest”.

Lieve Nicole en Leonie, ik ben dus ontzettend blij, dat Joost en Marlene elkaar na het overlijden van jullie moeder, mijn zusje Annemieke, hebben gevonden. Wat waren jullie nog klein en kwetsbaar! Volgens de letterlijke betekenis van het woord zouden jullie nu wees zijn, maar ik bestrijd dat om 2 redenen. Ten eerste omdat jullie Marlene hebben, die zich van jongs af aan om jullie bekommerd heeft en met hart en ziel van jullie houdt. Hoe fantastisch, help elkaar door deze moeilijke periode heen.

In de 2e plaats gaat het om gevoel: weeskinderen zijn kleine, arme jongetjes en meisjes, die opgroeien in weeshuizen, pleeggezinnen, e.d. Nou, dat zijn jullie allerminst, ik zie jullie als jongvolwassenen die bezig zijn hun leven vorm te geven.
Leonie, je hebt heel veel zorg en liefde in je en kunt dat goed kwijt in je werk. Mooi dat je recent het aantal uren daarbij hebt uitgebreid. Tijdens ons laatste bezoek aan Joost belde je om even te overleggen over een appartement dat je had gezien, je bent dus duidelijk actief op zoek. Allemaal tekenen van een volwassen leven in opbouw.
Nicole, jij bent inmiddels al aardig ervaren: je zit niet meer in je 1e baan, zit niet meer in je 1e liefde en zit gelukkig wél in je 1e eigen appartement. Je bent sociaal, betrokken en geïnteresseerd in anderen. Dat zijn sterke en gewaardeerde eigenschappen.
Beiden mooie jongvolwassenen dus, die Marlene aan hun zijde hebben. Koester dat en laat nooit iets of iemand tussen jullie en Marlene komen! En heb je ooit behoefte aan een breder klankbord, weet dan dat jullie altijd bij Jeannette en mij en bij Elsbeth terecht kunnen.

Ik leerde Joost kennen, toen ik in 1977 verkering kreeg met Jeannette. Hij studeerde toen nog in Delft. We troffen elkaar toen frequent op de Hoefbladlaan, waar het altijd een gezellige familiaire bedoeling was. Vooral de kerstdiners waren, mede door de grappige familie-gewoontes daar omheen, onvergetelijk en ik weet nog hoe Joost genoot als bij het nagerecht de pure gemberpot langskwam. Dit alles hoorde zo bij de familie van Jeannette en dus bij mij, dat ik het best lastig vond toen Joost opeens mijn zus Annemieke daarbij introduceerde. Dat was echt even wennen, maar het kwam goed.

Die kersttraditie hebben wij, Joost Marlene Jeannette en ik, weliswaar op andere wijze, later doorgezet. Om en om kwamen we jarenlang met de familie Wijers/Groenewegen en alle kinderen + aanhang bij elkaar, de ene keer op de Hofbrouckerlaan en het jaar daarop bij ons thuis in Amersfoort. Joost wist zich daarbij veelvuldig te tooien met een fraaie kerstdas en zat nooit verlegen om een toespraakje. Een mooie traditie, jammer genoeg vorig jaar door Corona onderbroken.

Een speciale plek de afgelopen jaren, werd natuurlijk ingenomen door jullie heerlijke huisje in Mijnden, door mij steevast ‘op Loosdrecht’ genoemd. Wat was Joost trots op zijn chalet, de boot en z’n bbq. En wat waren jullie altijd gastvrij! Wij kwamen er graag en tijdens ons verblijf in Spanje, waar Joost en Marlene ook nog langskwamen, mochten we het gebruiken als pied-à-terre en een langere tijd, na onze terugkeer, om van daaruit naar een nieuwe woning te zoeken.

Tijdens het grote surprise-feest ter ere van het 20-jarig partnerschap van Joost en Marlene, werd de Wijers-kant van de familie ietwat overrompeld door Marlene haar familie, die de ene na de andere sketch wist op te voeren. Niet getreurd, nichten Francien, Annemiek en Jeannette staken de koppen bij elkaar en improviseerden er even later lustig op los. Ik weet niet of Joost zich dit gebrek aan voorbereiding realiseerde, maar hij liep zeker te glunderen.

Zeer bijzonder voor mij persoonlijk was de uitgebreide speech, die Joost vorig jaar hield op het diner ter ere van mijn 65ste verjaardag. Hij was toen zijn stem vrijwel helemaal kwijt, maar negeerde dat en sprak mij op warme wijze toe. “Wie zichzelve overwint is sterker dan wie een stad inneemt” zou mijn oma hebben gezegd en dat tekende Joost.

Joost is lang ziek geweest, maar hij wist, gesteund door Marlene, als geen ander alles uit het leven te halen. Jullie mooie vakanties, maar ook de vele weekend-uitjes gedurende de laatste periode getuigen daarvan. Altijd optimistisch en wat mij betreft daardoor een voorbeeld voor velen.

Gegroet vriend.