Jorrit was zo’n buurman die de Meineszlaan een gezicht gaf. En een stem!
Samen met Wendy en de kinderen.
Als jullie voorbij liepen, leken jullie méér dan een gezin. Jullie waren een team.
Soms deed Jorrit mee met de geschiedenisclub in De Woonkamer. Zijn prachtige verhaal over "de dijk in Noord Holland" vergeet ik nooit meer.
Jorrit nu te moeten missen is een groot verdriet.
Wendy, Jurre, Rens en Silke, ik wens jullie heel veel sterkte. En alle steun die “de Meineszlaan” maar kan bieden.
André

Lieve Wendy, Rens, Jurre en Silke
We denken aan jullie.
Lisette en Sjoerd

We hebben nauw en langere tijd samengewerkt bij het Femern Belt project op het villa kantoor in Rotterdam en aan het Sea Spring Cities project. Je was een fijne enthousiaste en gedreven collega. Ook op spannende momenten en als we het niet helemaal eens waren had je een luisterend oor en het mooie was: wij konden elkaar diep in de ogen blijven kijken. In de tijd van het Femern belt project kwam je op de fiets naar kantoor. Dat was fijn voor je. Je vertelde graag over je kinderen en over de opknap beurten die je huis nodig had. Je moet ook mooi viool hebben kunnen spelen, in ieder geval beter dan ik! Ik ben blij dat ik je gekend heb. Wat een gemis voor je gezin dat je al zo jong er niet meer bent. Ik hoop voor je gezin dat zij met liefde en trots op jou terug kunnen zien en kracht kunnen putten uit jouw leven met hen. Vaarwel Jorrit, je wordt gemist.

Dag Jorrit, dit komt heel hard binnen. Wat een fijne, goedgehumeurde, lieve man was je. Je nam en gaf ruimte, we hebben gepraat in bus 314 van en naar Katwoude. Over muziek, over je jaren in het buitenland, over die rare mensen langs de dijk. Onbegrijpelijk, ik zal je missen en wens je vrouw en kinderen heel veel sterkte zonder hun grote stevige beer.
Mark Eker