De Goorn 10-1-2014

Waarom? Vraag ik mij af, net als zovelen!

De schrik sloeg mij om het hart, toen ik ?n mail bericht van mijn zus Corrie las met ?n ernstige mededeling over Jos van Ome Nac en Tante Geertje. Jos lag in het ziekenhuis en was ernstig ziek, hij lag op de intensive care afd. van ?t ziekenhuis!
Totale verslagenheid en verdriet overkwam mij ?n week later toen zus Corrie mailde dat Jos was overleden.
Enkele uren lang zat ik verdoofd achter de computer met dat bericht.
?Het was iemand anders?, ?het is niet waar?, ?het kan niet?, en zo vlogen er ontelbare gedachten door mijn hoofd. Dagen lang kwamen veel herinneringen uit onze jeugd boven!
Ik was zijn neef, we waren buurjongens, Jos was mijn jeugdvriend.
Hoe we van die vriendschap losgeraakt zijn is niet te zeggen, of het moet zijn zoals zoveel levens verlopen. Tot je pubertijd ben je elkaars dikste vrienden en als de middelbare schooltijd aanbreekt gaat ieder zijn eigen weg. We kregen andere interesses, andere vrienden en vriendinnen, werk en geen tijd meer voor voortzetting van jeugdvriendschap.
We hebben elkaar de afgelopen vijftig jaar gemiddeld misschien één maal per jaar gezien en gesproken. In maart 2013 per toeval drie dagen achtereen omdat we toen meededen aan ?n Onderdijker cabaret voorstelling. Toen ik Jos daar dan ook weer sprak was het zoals zovelen dat hadden met hem, ?n in elkaar geïnteresseerd gesprek, alsof je elkaar gister nog had gezien en gesproken. Hij was openhartig, hartelijk, makkelijk benaderbaar, geïnteresseerd en je voelde je gehoord! Na uitleg hoe het met huwelijk, kinderen en werk ging wisselden we al snel Filosofische en soms utopische gedachten en wensen met elkaar uit, zo ging dat met Jos in de buurt. Hij had de gave mij het gevoel te geven dat ik belangrijk was en dat je er toe deed.
Als ik iets over onze jeugd vertel aan mijn kinderen dan komen verhalen over: verjaardagen vieren bij Jos thuis . Waarin tante Geertje (Jos zijn moeder) veelal ?n hoofdrol speelde met spelletjes organiseren, snoep uitdelen en eten koken met ?n erwt erin. Wie de erwt had was dan de hoofdpersoon van de avond naast de jarige job. Ook wij : Jos, buurjongen Pedro Bakker, mijn broer Koos en ik zelf hebben ?n muziekbandje geformeerd. ?n Zomer lang hebben we geoefend in de koeienstal van buurman boer Bakker. Jos had ?n echte gitaar, Pedro had pannen en deksels aan stokken gebonden en was de drummer, Koos had ?n lat met draadjes gespannen en had zo ook ?n gitaar, en ik was de zanger. We noemden ons naar de eerste letters van onze voornamen ?de MaJoPeKo?s en oefenden, zongen en speelden nummers van Cliff Richard, the Shadows, the Blue Diamonds, Country and Western num-mers en zo wat.
Voorts waren we met vijf of zes buurkinderen altijd buiten. We speelden aan de dijk, onder de brug, winters op de slee de dijk af glijden tot achter het huis. In de zomer gingen we in het ijselmeer ?te Zwemmen? achter de zeedijk of daar in de rietschoot spelen. We speelden cowboy en indiaan op het weiland van boer Bakker,( zie foto bij dit bericht bijgevoegd ) we bouwden hutten op ?n eiland in de vliet (??t bossie?).
Jos zal ook zeker zijn jeugd als heel veilig, gezellig, blijmoedig en leerzaam hebben ervaren. Ik heb ook juist mede door Jos ?n prachtige jeugd gehad.
?n Leuke anekdote is ook: toen Anneke (mijn vrouw) en ik in 1973 trouwden werd er tijdens de revue, die werd gebracht door mijn broers en zussen, ?n lied gezongen te weten ?er es tu?. Mijn broer Hannes had op de melodie de volgende tekst gemaakt: ?Onderdijk hoe kan ik jou ooit vergeten?, dit in verband met onze verhuizing naar Duitsland. Dit lied is door Jos opgepakt en door Los Onderdikos veel gespeelt, het is het volkslied van Onderdijk geworden.
Al deze herinneringen geven mij de moed om verder te gaan, met verdriet maar ook met de wetenschap dat er veel door Jos uit het leven is gehaald, en voor nabestaanden, met Jos als voorbeeld nog te halen valt.
Marry, Ravèl, Zarin en Safri, wij wensen jullie veel sterkte met het verwerken van het verlies van zo?n pracht kerel.
Leef voort met ongetwijfeld ook jullie mooie herinneringen!
De hartelijke groeten van Anneke en Maarten Weel.

Lieve Jos, het is nog steeds onwerkelijk dat jij er niet meer bent.
Maar helaas is het geen nachtmerrie maar de realiteit, waarmee jou gezin verder moet leven zonder hun man en vader.
Mijn eerste kennismaking met jou was toen jij met je band Los Onderdikos speelde op de kermissen en bruiloften, wat waren dat gezellige feesten.
Toen kwam ik je weer tegen op het Skitteljagt waar twee van onze kinderen bij elkaar in de klas zaten. Je muzikale genen waren doorgeven aan hen, ook zij waren muzikaal.
En 12 jaar geleden werd Reigersmart opgericht waar jij de muzikale scepter zwaaide, al werd er tussendoor heel wat afgekletst. Maar toch lukte het jou om ons koor meerstemmig te laten zingen, wat niet zonder slag of stoot ging.
Wat had je een geduld met ons en leerde Reigersmart uiteindelijk de liedjes hoe jij ze wilde hebben.
Je enthousiasme en warmte zal ik nooit vergeten, hoe jij je best deed om ieder zijn of haar talenten te laten ontdekken qua zang, vol respect voor de andere mens.
Het koor zal nooit meer het zelfde zijn maar we gaan door met Jos in onze gedachten.
En hij zal vast wel eens komen luisteren vanuit genenzijde om ons een spirituele spirit te geven om vooral door te gaan met zingen.
Marry en kinderen heel veel sterkte voor nu en in de toekomst, om zonder Jos verder te leven zal heel moeilijk zijn.
Xxx

Jos van Los, die kon ik al jaren, lekkere band met Jos als trekker altoid goed.
De laatste 2 jaren bij het gospel koor de Gloriesingers uit Medemblijk leerde ik Jos beter kennen.
Hij was echt een aardige vent en zijn gevoel voor de muziek oh oh heerlijk om dat mee te maken.
Met het lied , In The Garden , bespeelde hij het koor als een instrument, dat zal ik en het koor nooit vergeten
Hij was voor mij een drijfveer om te zingen, en het is voor veel mensen een groot gemis dat hij er niet meer is.
Jos ik hoop je later nog eens tegen te komen, tot ziens.

Enkele herinneringen aan Jos.

We woonden, met één huis ertussen, bijna naast elkaar en Jos was degene die me voor het eerst meenam naar de lagere school. Voor mij, zo'n vijf jaar jonger, was dat toen de Grote School. We waren netjes in het pak, althans zo is mijn voorstelling van toen, en ons haar zat nat in "een slag" gekamd, het was tenslotte Elvistijd. Jos, als Grotescholer, nam me bij de hand, hij had daar ervaring, dat voelde ik wel.

Met Jos z'n broer Nico was ik bevriend en zodoende kwam ik er veel over de vloer. Ik vond het altijd geweldig als de hele familie dan aan tafel zat te eten: het geluid van alle lepels en vorken en messen in de borden, met name bij het bordje pap. In mijn pubertijd kocht ik een Spaanse gitaar en bij wie anders dan bij Jos zou ik gitaarlessen kunnen nemen. Ik repeteerde iedere dag een uur door zijn stimulerende lessen. Eens vond Jos mijn slag te hard op de snaren, hij tekende een meisje met mooie ronde vormen in mijn werkschrift en schreef erbij: "De snaren strelen, Cees." Strelen had hij onderstreept.

Ja, Jos was een mooi, aandachtig en gevoelsmatig mens en als ik met Jos sprak, ging het meestal over hoe het mij ging of over muziek. Zo stonden we in 1977? voor onze boerderij en ging het over het overlijden die dag van Elvis. Of, later in de huidige tijd, over het koor waar ik in nu in zit. En in de tijd dat ik geen relatie had, heeft Jos me dikwijls rond Kerstmis uitgenodigd om zo'n avond in Hoogkarspel door te brengen met zijn familie.

Jos is mij zeer dierbaar geweest. Zijn muzikaliteit en zijn kwaliteiten als mens heeft hij overgeleverd in zijn kinderen, getuige het indrukwekkende afscheid in Schagen. Hopelijk ontlenen zij en Marry daar de kracht aan om Jos zijn afwezigheid in lijf en leden te kunnen dragen.

Ja, Jos, er is al zo veel gezegd over jou. En terecht. Maar hoe heb jij dat allemaal gefikst? Al die mensen die zo'n warm gevoel overhouden als ze aan jou terugdenken. Inclusief mijzelf. Vanaf mijn jeugd speelde jij al een rol in mijn leven. Het begon met het contact dat mijn moeder had met jouw ouders. Tulpen bouwen in de Wieringermeer. Jullie bewerkten het land naast dat van ons. Ik denk dat ik een jaar of twaalf was. Soms ging ik mee om tulpen te roden en dan zag ik jou en je broers langsgaan. Mooie jongens, onbereikbaar voor mijn gevoel. Later, rond mijn veertiende kwam ik je weer tegen in het jongerenkoor. Ik keek stilletjes naar je om. Weer mooi en onbereikbaar. Aandacht kreeg je genoeg, dus ik geloofde niet dat ik een kans maakte. De gedachte dat jij als muzikant wel een losbol zou zijn maakte het voor mij gemakkelijk om er niet in te duiken. Laat maar gaan, denk je dan.

Het toeval wilde dat je pas jaren later, nu zo'n kleine 20 jaar geleden, mijn collega werd op 't Skitteljacht. Geheel onverwacht liepen we elkaar tegen het lijf. Jij had al een leven opgebouwd met Marry en ik met mijn muzikant. Des te leuker was het voor mij om je nu eens echt te leren kennen. Wat was je anders dan wat ik er zelf van had gemaakt! Nu ik alles over je lees, merk ik wel dat de ware Jos altijd al anders was dan mijn invulling. Wat was jij een mooi mens! Overal waar jij kwam, scheen het licht. Je luisterend oor, je aandacht, je respect, je gezonde levenslust, je haast onstuitbare energie! Dat je een waarachtig persoon was, blijkt ook wel uit de warmte in jullie gezin. Niet alleen buiten de deur was jij vol liefde en aandacht maar ook thuis. Ik denk, dat Marry hier ook een heel grote inbreng in heeft gehad. Ze gaf je de ruimte, het vertrouwen en de liefde die jou ook weer sterk maakte. Jullie hebben het fantastisch gedaan samen. Niet zo vreemd dat er dan zulke prachtige kinderen uit voort komen. En wat jullie samen hebben bereikt, dat pakt niemand meer van jullie af!

Bedankt Jos, voor wat je hebt gegeven!

Lieve mensen,
Jullie Jos was niet alleen lid van ons rtio, hij was een deel er van, in de meest waarachtige zin van het woord.
Uiteraard hebben wij van zijn inbreng geprofiteerd, maar vooral ook geleerd. En die waardering hebben we gelukkig meerdere malen tegen hem kunnen zeggen.
Wat we helaas niet meer tegen hem zelf kunnen zeggen is dat we hem ook zo waarderen als een lieve, goede en trouwe vriend.
In deze tijd van Kerstvoorstellingen zullen veel muzikanten in West-Friesland het begrip " The show must go on"
hebben moeten toepassen. Zo ook wij. Maar met welke dubbele gevoelens dit in de regio heeft plaatsgevonden,
hebben de muzikanten dan ook als zodanig ervaren.
Het heeft ons in het hart gegrepen, en zijn lege plek zal altijd voelbaar blijven.
Uit het niet-meer-complete-Notenkrakers-trio klinkt nu: "Rust zacht lieve Jos".

Met veel plezier zal ik de CD's blijven luisteren. Ik heb een bruiloft gehad om nooit te vergeten.
Heel veel sterkte voor de familie en vrienden.

Lieve Jos,

Je zult altijd in mijn gedachten voortleven als een lieve belangstellende collega, die ik niet eens zo vaak zag, omdat jij niet op mijn werkdagen op school was.
Maar juist jij was het die, na het overlijden van onze zoon, mij zomaar opbelde. Je was zo benieuwd hoe het nu met me was. Het gesprek was warm en waardevol en jij wilde echt graag weten hoe ik me werkelijk voelde.
Dat was heel bijzonder want van menig collega heb ik nooit meer iets vernomen.
Lieve Jos, het gaat je goed....

Namens Reigersmart een laatste kleine herinnering aan Jos

Voor het eerst heeft Jos ons stil
We voelen ons verdrietig en machteloos
11 jaar hebben we met elkaar lief en leed, muziek en ontzettend veel plezier beleeft
We waren zijn instap in het smartlappen en levensliederen dirigeren
Samen met Ravél, Gertruud en Kees ging hij de uitdaging aan.

Jos was zeer betrokken bij ons koor
Hij was zowel ondersteuner als vraagbaak voor het bestuur,
maar ook voor de individuele leden was hij het luisterend oor
en bij mogelijke probleem situaties, was Jos de mediator
Hij was een warm en begripvol mens

Zijn zeer gewaardeerde kracht was de kunst om iedereen de kans te gunnen zich te ontplooien voor het koor.
Hij liet steeds blijken dat een ieder van waarde was.

Hij heeft er mede voor gezorgd dat Reigersmart een zeer laagdrempelig smartlappen en feestkoor is geworden.
We zijn er dan ook ontzettend trots op dat Jos deel heeft uitgemaakt van ons koor.

Helaas zullen we hem en zijn gitaarspel nu moeten missen.

Jos, bedankt voor alles, je was een topper!

Namens Reigersmart wensen we Marry, Ravél, Zarin en Safri veel sterkte de komende tijd.

Vandaag al weer 2 weken geleden dat Jos is overleden en gister een week terug dat hij werd gecremeerd. Wat een indrukwekkende, gevoelige gebeurtenis, maar zo trots op mijn nicht , neven en Marry. Zo liefdevol en oprecht in al hun verdriet, zo kunnen praten, zingen en muziek maken ondanks de pijn die jullie voelen. Wat een bewondering heb ik daarvoor. Wat wil je ook met zulke goeie genen van zo'n vader en moeder.

Ik weet nog dat Los Onderdikos in de Witte Valk in Zwaag speelde met de kermis. Mijn vriendin Renate en ik mochten op het podium een liedje meezingen achter de microfoon. Hij riep ons zo het podium op, doodeng was het. Maar we wilden ons niet laten kennen. Carnaval in Zwaag, eten bij oma na de nachtmis op kerstavond en dan zingen met Jos op de gitaar.Het kleine , maar zo gezellige , rode huisje waar Ravel in de hangwieg lag, het passeert de afgelopen dagen allemaal mijn gedachten. De verjaardagen en feesten in en om het klokhuis, de familie bij elkaar .Dat voelde ik de afgelopen weken weer heel goed, de liefde en steun die we voelen van en bij elkaar.

Je was altijd zo belangstellend, oprecht en geinteresseerd. Zo jezelf, zo bijzonder was je ook.......

Het was zo vanzelfsprekend dat je er was.........maar niets is vanzelfsprekend natuurlijk. Je gezin kan je nog lang niet missen, maar moet nu verder zonder jou. Het leven gaat er zo anders uitzien voor ze zonder je aanwezigheid en onvoorwaardelijke liefde.
Moed, kracht en sterkte voor jullie,
kus Gerdy xxxx