Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Op zaterdag 11 augustus 2007 ging Justin met opa en oma mee voor een weekje vakantie op de boot.
Lekker aan het stoeien met opa op de bank op het achterdek.
En dan dinsdag ochtend 5 uur houdt de film plotseling op.
Een brand aan boord vernietigd een jong leven

Lieve Justin,

papa, mama en Christiaan houden van je


Niets zal nog ooit het zelfde zijn.

Het is absurd,
het is onaanvaardbaar
dat zo weinig, een fataal moment,
een einde maakte
aan zo`n veelbelovend jong leven.

Ineens is de wereld koud en leeg
en niets zal nog ooit het zelfde zijn
nu Justin er niet meer is

Het is alsof we allemaal een beetje sterven,
alsof op dit moment ook ons leven stokt.
We kunnen niet, en willen niet vooruit,
want morgen is een groot, donker gat.
Het liefst zouden we teruggaan naar gisteren,
toen alles nog goed was,
maar gisteren is voorbij, een droom voor altijd.
Als we uit die droom ontwaken,
zal Justin er niet meer zijn,
en blijkt het leven een nachtmerrie geworden.

Alles schreeuwt in ons uit protest
tegen het zinloze van Justin’s dood.
We kunnen niet en we willen niet,
maar we moeten Justin loslaten voor altijd.
Het onherroepelijke van dat moment is nu gekomen
nu we hier bijeen zijn
om elkaar daarin nabij te zijn.