Lieve Margida, wat is het toch verdrietig hè. Als ik een wens zo mogen doen zou ik wensen dat alle jonge mensen die overleden zijn weer terug kunnen naar hun ouders, ondanks het feit dat ik mijn ouders onwijs mis. Mijn ouders hebben lang mogen leven, maar jouw zoon had nog zoveel om voor te leven. Het is zo moeilijk om woorden van troost te vinden. In mijn hart zit zoveel medeleven, maar hoe het te uiten? Iedere keer als ik naar jouw herdenkingspagina surf, denk ik, wat is het toch een mooie jongen. Probeer het vertrouwen te hebben dat Kariem altijd bij je is, alleen moeten we leren de aanwezigheid te voelen. Karin (dochter van Wim Schlaman) vertelt me daar wel eens over, maar ik denk dat we nog niet zover zijn. Het lieve aanbod foto´s te willen bewerken sla ik voor nu even af het is nog zo moeilijk om door een fotoalbum te bladeren. Zelfs het einde van de Honymoon quiz doet me denken aan toen mijn vader me 5 jaar geleden naar het altaar begeleiden en wat denk je dan: natuurlijk tranen. Heb je soms ook niet het gevoel dat het verdriet niet minder wordt en het waardeloze gevoel blijft? Vaak steek ik even een "stil kaarsje" (zonder woorden) bij Kariem aan en hoop dat ze jou ook mogen steunen en je kracht geven door te zetten. Echt ik leef oprecht met je mee. Liefs en tot schrijfs. Jacqueline van Leijden