Herinneren is een vorm van ontmoeten…

Liefste Karim,
Deze Kerst laat ik de middernachtmis aan je opdragen.Heel speciaal voor jou.Ik ben blij dat het kon.Ik zie je zo graag Karim.Kusjes en knuffelxxxxxx

Dag Jongen,
ik kan het niet laten van hier soms iets neer te schrijven voor u.Zie je graag;denk aan jou...altijd,
Liefs en knufffffel
Mama

Dag jongen,ik kan het niet laten om af en toe hier iets te schrijven voor jou.Zie je graag.Dikkkke knuffel,
Mama

Hi Karim,
Gewoon om je te zeggen dat ik een kaarsje voor je heb aangestoken.
Zaterdag wordt een speciale dag.
Dikke knuffel,

Een kaarsje voor jou, lieve Karim

Edith
12 juli 2009

Ik heb 24 kaarsjes voor je aangestoken, lieve schat,en ééntje in de kamer,
Veel liefs en kusjes

Mijn liefste schat,het wordt een zonnige zomerdag, zegt de radio.Dat zei hij 24 jaar geleden ook; toen werd jij geboren, en je bent het mooiste wat me ooit overkomen is.Je was een prachtige baby, een wolk.Vandaag en alle dagen denk ik aan jou Karim. Ik zie je toch zo graag.Mama

Mijn engel,
4 jaar geleden streden we onze strijd.Moesten we "voorlopig" afscheid nemen.Het zijn de slechtste dagen uit mijn leven die 4 jaar geleden gebeurden.Ik voel gelukkig dat je bij mij bent, dat je goed bent..Mijn engel,ik zie je toch zo graag...gisteren,vandaag en alle dagen van de eeuwigheid.Ik stuur je deze liefde.Mijn engel,Karim, ik zie je graag.en ik ben altijd bij je zoals jij bij mij bent.....

Ik weet niet waarom maar vandaag denk ik heel sterk aan jou, Karim.
Gisteren was het je mama's verjaardag en wat mij opvalt is dat er geen enkel gesprek plaats heeft waar zij het niet over jou heeft. Ik heb veel respect voor je mama : de manier waarop zij over jou praat is gewoon weg fantastisch, zij draagt jou steevast in haar hart en ziel.
Liefs,
Edith

Lieve Ingrid,
Er bestaan gewoonweg geen woorden om je te troosten. Zij lijken leeg en zonder gevoel en toch wil ik je onderstaand gedichtje (geschreven door (Kris Gelaude) toesturen.
Afscheid nemen

betekent achterblijven

omringd door stilte en gemis.



Verdriet dat nergens

onderkomen vindt.

En teder aanraken

van dingen

die onontvreembaar zijn:

dat woord, die plek

en de herinneringen

vol warmte en innigheid,

zoals de dagelijkse jas

die op een stoel bleef hangen

en herbergt wat er niet meer is.



De kamer wordt een schrijn

van pijn en hunker

naar oneindigheid.

Want alle armen

zijn te kort

om voor altijd

het liefste te omarmen.
Liefs,
Edith