Hoed, lekker eten, drankje, praatstoel; kenmerkend voor Kees en net als ik zal iedereen daar zijn of haar herinnering bij hebben.
Uit de jaren die ik met Kees bij de SWOV heb gewerkt blijven ook de andere herinneringen. Frustratie als zaken niet gingen zoals Kees had bedacht (de daarvoor verantwoordelijke snapte er natuurlijk niets van!), trots (met soms wat geveinsde bescheidenheid) als het wel lukte, verdriet om een collega die zelfmoord had gepleegd, blijdschap als het, ook in het persoonlijke leven, goed ging met collega’s en zeer tevreden als er iemand afstudeerde/promoveerde.
Na mijn vertrek bij de SWOV en de vervroegde pensionering van Kees hebben we gelukkig contact gehouden, met name via het eetclubje met een aantal oud collega’s. Na zijn pensionering wat rustiger en genietend van de reizen met de camper. Waarbij die reizen natuurlijk ook weer wat mooie verhalen opleverden!
Vanaf het moment dat het lichamelijk zwaarder werd heeft Kees mij verrast met zijn kracht om, ondanks de steeds verder toenemende beperkingen en wetende dat hij het de dagen erna zou moeten bezuren, zoveel mogelijk te blijven genieten van de dingen die hij leuk vond. Diep respect voor de wijze waarop Kees en Hanny ermee om zijn gegaan.
Kees, ik ben blij dat ik je heb leren kennen!
Jan

Kees,
Wanneer Kees precies als personeelsfunctionaris is begonnen bij SWOV ben ik vergeten, maar niet al die jaren dat hij er was. Hij was niet te missen of over het hoofd te zien. Daar zorgde hij wel voor. Soms tot wanhoop van leidinggevenden, maar altijd met hart voor zijn collega’s in de knel, met bijna vaderlijke zorg . Verjaardagen luisterde hij op met kleine kadootjes. Zo kreeg ik eens een klein tekeningetje van strandleven, met de boodschap dat het ook voor mij goed zou zijn om af en toe lui op het strand te liggen. Ook spraken we over boeken, gedichten en andere hoogdravende zaken. Dan was hij altijd degene met het betere geheugen en met de vaardigheid om uit het hoofd vele teksten te kunnen citeren.
Ook na zijn pensionering bleef hij betrokken bij zijn oud-collega’s. Zo was hij de gangmaker van ons eetclubje, dat de laatste jaren steevast domicilie vond in de Einstein in Delft, goed verzorgd door Eva, met wie Kees een warme band opbouwde. Hij kon dan enorm genieten van de verhalen, vooral als hij die zelf kon vertellen of aanvullen, van het lekkere eten, en als het even kon van een flinke hoeveelheid verfijnde alcoholica.
Ook toen hij problemen kreeg met zijn gezondheid, bleef hij geïnteresseerd. Ik heb het bijvoorbeeld enorm gewaardeerd dat hij 5 september 2014 – ondanks zijn toen al slechte gezondheid – alle zeilen bij zette om in Maastricht bij mijn promotie te kunnen zijn. Een hele onderneming niet alleen vanwege de lange reis, maar ook vanwege de lange dag.
Toch is de meest indrukwekkende herinnering aan onze levenslustige Kees wel de manier waarop hij afscheid van het leven nam, toen duidelijk werd dat het einde nabij was. Hij heeft onze eetclub bij hem thuis uitgenodigd voor een laatste lunch. Zijn openhartigheid toen en zijn humor. Een gebeurtenis met af en toe een traantje, maar vooral ook voor de laatste keer uitbundig met elkaar gelachen.
We missen hem. Ik mis deze markante man.

Divera

Kees was een bijzondere man. Daar zijn we het allemaal wel over eens. Voor mij, en mijn zus Nora, was Kees een soort tweede vader. Onze peetvader. Kees was ontzettend belangrijk voor ons en heeft een wezenlijke bijdrage geleverd in onze opvoeding. Je kunt je afvragen of hij daarin in mijn geval geslaagd in is, maar ik kan wel stellen dat ik geworden ben wie ik ben, mede dankzij Kees. En ik kan je vertellen, daar ben ik ongelooflijk trots op. En op Hanny. Kees en Hanny hebben mij en m'n zusje vanaf het allereerste moment meegemaakt. En zelfs vanaf ver daarvoor, vanwege de lange en innige vriendschap met mijn ouders, Annelies en Edwin.
Maar voor ons was Kees vooral Kees.
De man die altijd op z’n praatstoel zat. Als hij het tenminste naar z’n zin had.
De man met de chique hoed
De man van wie ik leerde schelden op z’n Rotterdams
De man die ons omgekeerd evenredig beloonde en ons een gulden gaf voor een goed rapport, een rijksdaalder voor een slecht rapport en tientje voor een boete wegen openbare dronkenschap
De man die te pas en te onpas gedichten uit z’n hoofd kon opdreunen
De man die overal een mening over had
En de man die overal verstand van had, ook al had hij dat niet
De man van de mooie verhalen
De man die mijn vriendinnetjes omarmde, als ware het zijn eigen vriendinnen
De man die stevig kon drinken
En de man die wist hoe je van het leven moest genieten
De man die onvoorwaardelijk trots op ons was
De man die zijn allerlaatste potje boerenbridge won
En de man die tot de laatste snik op z’n praatstoel zat
De man die een waardig afscheid heeft gehad
De man die voor altijd bij ons zal zijn
De man waarvan we altijd van zullen houden
Kees, lechaim

Op verjaardagen in huize Prins was Kees vrijwel altijd aanwezig. Kees was onderhoudend en had altijd genoeg stof om over te praten. Wij zullen de gezellige gesprekken met Kees ons altijd blijven herinneren en nee wij behoren niet tot de club met wie hij ooit woorden had. Wij begrepen dat dat een uitzondering was en wij dan de pech hadden om niet tot deze exclusieve club te behoren, helaas.
Kees was een bijzondere man met stijl.
Kees, wij wensen je goede reis
Andrea en Ron Prins

Kees kon dansen! In de spiegeltent op Theatro werd walsmuziek gespeeld en wat hebben mijn buurman en ik gedanst!! Eerst de wals; toen de foxtrot; Kees was lichtvoetig en leidde kloek en zeker. Uren dansten we daar, mijn buurman en ik. Hanny met een wijntje in het gras. Zon was er in overvloed. Wat een heerlijke herinneringen aan toen. In mijn gedachten danst Kees gewoon verder.

Op woensdag en vrijdagmiddag stond Kees altijd op de hoek van de bar. Meestal was hij de eerste van de oude club. Vaak ook de eerste gast. Ik was soms nog bezig met de voorbereidingen van de dag. Dan pakte hij een krantje, ging lezen en zei dat ik vooral even mijn eigen dingen nog moest doen, hij zat best. Af en toe zeiden we wat tegen elkaar, het was een huiselijk tafereel. Daarna kwam Jos altijd, die op de hoekkruk ging zitten. Als ze wel eens iets later waren was de kruk soms bezet. Het commentaar was dan niet mis. Het was hun hoek. Nou kan de rest van de club ook ouwehoeren, maar die twee spanden de kroon. Het commentaar dat ze op alles en nog wat hadden. "Ongelooflijk, jullie lijken die twee ouwe lullen wel, van de Muppets", riep ik op een gegeven moment Dat vonden ze een eretitel. Kees had thuis nog de poppen Waldorf en Statler liggen en nam ze mee voor achter de bar. Dat maakte het voor mij makkelijker, als ze weer eens aan het "mopperen"waren hoefde ik alleen maar naar de poppen te wijzen. Lieve Kees, ik zal de gesprekken en de lol die we hadden missen. De poppen blijven staan en als er weer iemand komt, die vraagt waarom ze daar staan, zal ik het verhaal vertellen. Het verhaal van mijn eigen twee mopperende muppets, waarvan er één helaas nooit meer op de hoek van de bar zal staan.

Het was in 1971 dat ik Kees voor het eerst ontmoette. In café Hoboken in het Oude Westen. Wij zouden alle twee met Jack meerijden in de kever. Op naar de ontmoetingsdagen van de Sociale Academie. Het begin van 45 jaar lief, leed en ruzies.
Wat maakten we al niet mee. Veel liefdes natuurlijk.
De mooiste meisjes voor Kees, de leukste jongens voor mij. En af en toe kwamen we elkaar daarin tegen. Veel tijd in de kroeg, Hoboken, de Drie Ballons, de bar van de academie. De tijd van de vaste verkering, Kees met Hanny, Annelies met Edwin. Samen, veel kamperen, huisjes, eten, mah jong, canasta, boerenbridge. Zelfs de kinderen werden gedeeld. Zoals Kees antwoord gaf op de vraag of hij en Hanny kinderen hadden: onze kinderen wonen nog bij hun ouders.
Maar ook leed. Het vroege overlijden van Kees z’n moeder, veel later mijn moeder, Kees z’n vader, mijn vader. En de laatste 6 jaar alle ziektes die Kees gehad heeft. We deelden altijd.
Het was in 2017 dat ik mijn laatste tochtje met Kees maakte. Samen naar de Maasvlakte. Om van het wijdse uitzicht op zee en elkaar te genieten. Helaas alleen maar mist. Vooruitzicht nihil. Het eind van 45 jaar lief, leed en ruzies.
Maar lief overwon altijd!

Als collega heb ik Kees vaak gesproken omdat bij Personeelszaken de centrale man was voor vragen en advies.
Zo leer je elkaar natuurlijk beter kennen.
Een van zijn interessante hobby's, waaruit zijn warme belangstelling voor mens en dier sprak, was die van vrijwilliger bij het fameuze Dierenpark Blijdorp; Rotterdamser kan het dus niet.
Hij sierde ook regelmatig onze SWOV-tafel in Leidschendam (bij de Dwarsligger), waar oud-collega's wekelijks bij elkaar komen.
Toen dat door zijn ziekte niet meer kon, bleven we via Fran Lans op de hoogte van zijn op en neer gaande ziekteverloop.
Ik voel me gelukkig Kees gekend te hebben als een sociaal en betrokken mens.
Ik wens Hanny enorm veel sterkte bij dit verlies.

Boudewijn van Kampen