Het was in 1971 dat ik Kees voor het eerst ontmoette. In café Hoboken in het Oude Westen. Wij zouden alle twee met Jack meerijden in de kever. Op naar de ontmoetingsdagen van de Sociale Academie. Het begin van 45 jaar lief, leed en ruzies.
Wat maakten we al niet mee. Veel liefdes natuurlijk.
De mooiste meisjes voor Kees, de leukste jongens voor mij. En af en toe kwamen we elkaar daarin tegen. Veel tijd in de kroeg, Hoboken, de Drie Ballons, de bar van de academie. De tijd van de vaste verkering, Kees met Hanny, Annelies met Edwin. Samen, veel kamperen, huisjes, eten, mah jong, canasta, boerenbridge. Zelfs de kinderen werden gedeeld. Zoals Kees antwoord gaf op de vraag of hij en Hanny kinderen hadden: onze kinderen wonen nog bij hun ouders.
Maar ook leed. Het vroege overlijden van Kees z’n moeder, veel later mijn moeder, Kees z’n vader, mijn vader. En de laatste 6 jaar alle ziektes die Kees gehad heeft. We deelden altijd.
Het was in 2017 dat ik mijn laatste tochtje met Kees maakte. Samen naar de Maasvlakte. Om van het wijdse uitzicht op zee en elkaar te genieten. Helaas alleen maar mist. Vooruitzicht nihil. Het eind van 45 jaar lief, leed en ruzies.
Maar lief overwon altijd!