Oh lieve lieve Kim,
Wat mis ik jou nu al intens.
Je was een vriendin uit duizenden, met zo’n groot hart voor alles en iedereen. We kenden elkaar al vanaf Zuidlaren, maar sinds jij in Annen kwam wonen werden we al snel ontzettend goede vriendinnen. Op de duur zei je tegen mij dat je sinds je hier bent komen wonen in mij een beste vriendinnetje vond en dat was andersom hetzelfde. Eindeloze gesprekken, liquor 43 crème brûlée in een koffiekopje drinken (want alle glazen waren nog ingepakt), een middag theeleuten na een spontane wandeling met de hondjes in het bos ‘Lies ik ben vrij, zin om even te wandelen?’ was een bijna standaard berichtje wat ik van je kreeg. Een middagje of avond samen aan de wijn, thuis of in de kroeg, eindeloos fijne momenten. Jouw eeuwige enthousiasme over alles, het telefoontje ‘Lies Roxy is aan het bevallen, kom!’, de liefde voor jouw dieren, jouw impulsieve ideeën waar we achteraf ontzettend om lachten, gewoon alles aan jou. Toen je de namen van alle puppy’s opnoemende dacht ik nog even ‘wie noemt d’r hond nou Sissi’ en voordat ik het hardop zei vertelde je dat dat jouw Sissi werd, ik heb me als vriendin toen wel even geschaamd, maar hier kan ik nu achteraf zo om lachen. Het verdriet om het verlies van jouw katjes, jouw Sissi, de behuilde kleding maakte mij daarna niets uit. Jouw steun na het verlies van mijn katje en dierbaren, je vroeg altijd oprecht hoe het ging. Jouw trots als er weer een stap, groot of klein, was gezet in jouw droomhuis, wat een respect had ik hoe je dat allemaal maar even deed. Vragen over ovenrecepten, Vinted, helpen met opruimen, ze waren eindeloos. Een eindeloosheid die ik nu vreselijk ga missen.
De warmte van jouw familie en de openheid om anderen toe te laten in hun verdriet is onbeschrijfelijk. Dat grote hart heb je niet van vreemden. Dag en nacht denk ik aan jou en jouw prachtige warme familie.
Ongelofelijk, onbeschrijfelijk, een onuitwisbare vriendin. Dat ben jij 🤍✨
